Για ακόμα μία φορά θρηνούμε την απώλεια ενός αξιαγάπητου, καλού οικογενειάρχη και αδερφικού φίλου, του Θεολόγου Βαβλά.
Για μένα η απώλεια του είναι μεγαλύτερη, διότι μαζί πορευτήκαμε σαν έφηβοι και στην πορεία σαν άνδρες, μέσα από τις μουσικές διαδρομές της φιλαρμονικής μας, με τον αείμνηστο δάσκαλό μας Παναγιώτη Τσακανιά. Πώς μπορώ λοιπόν να τον ξεχάσω;
Θυμάμαι, όταν πριν από αρκετά χρόνια, παίρναμε ένα συμβολικό ποσό χρημάτων στη φιλαρμονική και στο γεγονός ότι πολλάκις μας έπρηζαν το συκώτι, μέχρι να τοποθετηθούν τα χρήματα στον λογαριασμό, όταν συναντιόμασταν μου έλεγε, «πότε μα πότε ρε Θέμο, θα πληρωθούμε;». Και εγώ με τη σειρά μου του απαντούσα, “μη στεναχωριέσαι φιλαράκι μου, θα προσπαθήσω εγώ να τους ενοχλήσω”.
Tο καλό στην υπόθεση, ήταν ότι μας είχαν βγάλει κάποια κάρτα και πληρωνόμασταν από τα ΑΤΜ της τράπεζας Δωδεκανήσου. Όπως επίσης, κάναμε άπειρες συζητήσεις για την πορεία της φιλαρμονικής μας, για στολές για μουσικά όργανα και διάφορα τοπικά θέματα του νησιού μας.
Πραγματικά ήταν ένα υπέροχο παιδί, ένας πολύ καλός αδερφικός φίλος και ένας σκληρά εργαζόμενος οικογενειάρχης. Επίσης, να σημειώσω ακόμα ότι η χαρά και η αγάπη μου, ήταν πάντα μεγάλη, όταν τον συναντούσα καμιά φορά τυχαίως κάτω στην πόλη, αλλά και μερικές φορές κατεβαίνοντας απογευματινές ώρες καλοκαιριού από το Ζηπάρι, ήταν η ώρα που με το τζιπάκι του και την καντίνα, πήγαινε στο σπίτι και συγκεκριμένα στο ύψος του βενζινάδικου «Κλαδά», να του αναβοσβήσω τα φώτα και να του κορνάρω συγχρόνως.
Το αντιλαμβανόταν και έκανε και εκείνος το ίδιο, βγάζοντας και το χέρι του να με χαιρετήσει.. Πώς μπορώ να τα ξεχάσω όλα αυτά;
Αντίο αγαπητέ, αδελφικέ μου φίλε Θεολόγε, δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.
Ας είναι ελαφρύ το Κωακό χώμα, το χιλιομυρισμένο που σε σκεπάζει.
Εκφράζω μέσα από την καρδιά μου, την απεριόριστη αγάπη μου και τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στην οικογένειά του.
Καλό Παράδεισο αδερφικέ μου φίλε Θεολόγε