Περί ελευθερίας του τύπου, του λόγου και απουσίας περιορισμών και λογοκρισίας.
Πριν γράψω αυτά τα λόγια, προβληματίστηκα πολύ. Αναρωτήθηκα αν έπρεπε ακόμη να έχω μερικές απορίες, που ποτέ δεν έλυσα στην πολύχρονη πορεία μου, μέσα στον χώρο της ενημέρωσης και της εθελοντικής συνεργασίας μου με τα τοπικά ΜΜΕ.
Έχω δει διαμαρτυρίες και διαμαρτυρίες, αναγνωστών και τηλεθεατών. Όμως η τελευταία, με γέμισε με μπερδεμένα συναισθήματα αλλά και σκέψεις που ένοιωσα την ανάγκη να τις καταγράψω. Δεν φιλοδοξώ να παραδώσω μαθήματα δημοσιογραφίας, αλλά προσπαθώ να βάλω σε δοκιμασία τα συμπεράσματα της μακρόχρονης εμπειρίας μου. Φυσικά και οι δημοσιογράφοι, έχουν δικαίωμα να επιλέξουν την μορφή της έκφρασης της δημοσιογραφίας τους, καθώς είναι ελεύθεροι να επιλέξουν και την στάση τους σαν λειτουργοί, ενός δύσκολου επαγγέλματος.
Έμειναν όμως απορίες σε πολλούς συμπολίτες, που μέσα από το ετυμολογικό της λέξης του ρήματος ‘’δημοσιογραφώ’’ ψάχνουν την λύση και την ουσία της. Δημοσιογραφώ κατά τα ταπεινά μου Ελληνικά σημαίνει γράφω δημόσια, άρα ενημερώνω, καταγράφω διασταυρωμένα, έγκυρα γεγονότα, που τα δημοσιεύω για να τα διαβάσουν οι πολίτες. Πόση αλλοίωση του όρου έχει η υποστεί η δημοσιογραφία και πόση μετάλλαξη, οι λειτουργοί της, οι αμερόληπτοι δημοσιογράφοι;
Αρνούμαι να πιστέψω ότι οι δημοσιογράφοι, είναι το μακρύ χέρι της εξουσίας Ότι τα παίρνουν κάτω από το τραπέζι, για να αλλοτριώσουν τις ιδέες και τα πιστεύω τους. Ότι είναι εκβιαστές, εκφοβίζοντας σημαίνοντα πρόσωπα ότι τάχα θα τους ΄κράξουν’ είτε για την προσωπική τους ζωή, είτε για να δυσφημήσουν την επαγγελματική τους δραστηριότητα προσθέτοντας κατσαρίδες και ποντίκια στα προϊόντα τους. Ότι διασύρουν υπολήψεις και καταστρέφουν πολιτικές και επαγγελματικές καριέρες και διαλύουν οικογενειακές εστίες.
Αρνούμαι να πιστέψω ότι οι δημοσιογραφικοί λειτουργοί μετατρέπονται σε ρουφιάνους και μηχανορραφούν, πίσω από τις πλάτες των συνάδελφων τους, για να τους εκτοπίσουν από την θέση τους. Ότι οι ταγοί της ενημέρωσης, μετατρέπονται σε ‘σταρ’ και το μόνο που τους ενδιαφέρει πίσω από τα πανάκριβα ρούχα τους, είναι πώς να προβάλουν τον εαυτό τους και πώς να εξασφαλίσουν προκλητικά ένα παχυλό εισόδημα και μια πολυτελή διαβίωση, με ακριβά αυτοκίνητα και σπίτια.
Αρνούμαι να πιστέψω ότι αντί να καταπιάνονται με πολλές και διαφορετικές ειδήσεις, κολλάνε σε ένα θέμα ή σε έναν πολιτικό που θέλουν να εξοντώσουν και φλυαρούν, για ώρες και μέρες στα βαρετά τηλεοπτικά παράθυρα. Αρνούμαι να πιστέψω πως αποκλειστικός σκοπός του δημοσιογράφου, δεν είναι να θίγει τα κακώς κείμενα και να αναδείξει τα θετικά έργα μιας εξουσίας, αλλά να καταβαραθρώσει με μια του λέξη, κυρίως όποιον πολιτικό δεν γουστάρει. Αρνούμαι να πιστέψω ότι υπάρχουν κρετίνοι της δημοσιογραφίας που νομίζουν ότι ο κόσμος δεν καταλαβαίνει, πότε η πληρωμένη πέννα τους πληγώνει και πότε ενημερώνει.
Ούτε ότι είναι τόσο αγενείς, που να δείχνουν φανερά την αντιπάθεια τους σε ορισμένους πολιτικούς και να φέρονται αγενώς, επιστρέφοντας με εγωισμό και έπαρση ταπεινώνοντας τους λεκτικά , ενώ έχουν την ευκαιρία να τους τιμωρήσουν στην κάλπη. Αρνούμαι να πιστέψω πως οι δημοσιογράφοι, στερούνται συναδελφικής αγάπης και σεβασμού, αλλά ειρωνεύονται, χλευάζουν, γελοιοποιούν και υποβιβάζουν τους συνάδελφους τους με την πρώτη ευκαιρία. Ούτε ότι παρακολουθούν παράνομα με κρυφές κάμερες, τα γραφεία και τις κρεβατοκάμαρες πολιτικών και άλλων επιφανών προσώπων, με σκοπό τον εξευτελισμό και κοινωνικό εκμηδενισμό τους. Αρνούμαι να πιστέψω ότι υπάρχουν κακοί δημοσιογράφοι οι μεγάλο-δημοσιογράφοι, εκβιαστές, που τρομοκρατούν κυρίως πολιτικούς και επιχειρηματίες για να τους αποσπάσουν μυθώδη πόσα. Ούτε ότι στήνουν ψεύτικα δήθεν τραγικά γεγονότα και απαγωγές, η κατασκευάζουν κατηγορίες για να βγουν από την αφάνεια.
Δεν θέλω να πιστεύω, ότι γίνονται φερέφωνα του κάθε επιζήμιου πολιτικού ή επιχειρηματία, για το χρήμα. Αρνούμαι να πιστέψω, ότι είναι πιο βρώμικοι και από αυτούς που επικρίνουν σκληρά και έχουν γίνει ο φόβος και ο τρόμος του κοινωνικού και πολιτικού κόσμου, με την εξουσία της δημοσιότητας την οποία κατέχουν και χειρίζονται κατά το δοκούν. Αρνούμαι να πιστέψω ότι μερικοί δημοσιογράφοι, υποκαθιστούν τον Αστυνόμο ή τον Εισαγγελέα, βασανίζοντας καθημερινά δημόσια στην τηλεόραση, διάφορους ανθρώπους, που άλλοτε τους στέλλουν στην φυλακή και άλλοτε στην αυτοκτονία. Αρνούμαι να πιστέψω την απανθρωπιά και την σκληρότητα που βιώνουμε καθημερινά, με τον δημόσιο διασυρμό και την τηλεοπτική διαπόμπευση, υποδίκων και άλλων εγκληματιών.
Οι δημοσιογράφοι και οι τηλεοπτικοί μαϊντανοί είναι αυτοί που διαπράττουν το μεγαλύτερο έγκλημα, αφού διασύρουν του υπόδικους και τους χαρίζουν ένα ζωντανό κοινωνικό εκμηδενισμό και ψυχικό θάνατο, καταργώντας την παρουσία της Δικαιοσύνης και την αξία των Νόμων της Πολιτείας.
Αρνούμαι να πιστέψω ότι όλοι αυτοί δεν σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, ότι δεν γνωρίζουν τον νόμο για το τεκμήριο της αθωότητας και πως έχουν κάνει φειγ βολάν τις εμπιστευτικές και εχέμυθες, δικογραφίες και ανακρίσεις. Αρνούμαι να πιστέψω πως οι κατάπτυστες τηλεοπτικές εκπομπές ,δικάζουν δημόσια, προκαταδικάζουν και στέλλουν πριν από τα επίσημα Δικαστήρια τους ανθρώπους στη φυλακή, τρέφοντας με αίμα το θηρίο του όχλου και της απανθρωπιάς. Δεν είδα όμως κανένα Δημοσιογραφικό Σύλλογο και δεν άκουσα κανένα Σύλλογο, Νομικών και Δικηγόρων, να διαμαρτυρηθεί, προστατεύοντας το λειτούργημά τους, καθώς και τους παρανομούντες και υπόδικους.
Αλλά ούτε και όταν στον βωμό της ακροαματικότητας, εκμεταλλεύονται νοητικά στερημένα άτομα, που τα κάνουν δημόσιο θέαμα ή υπερφίαλους και φιλόδοξους προβληματικούς νέους, που τους διακωμωδούν και τους διασύρουν δημόσια. Αντί να ασχοληθούν με τα τρέχοντα σοβαρά προβλήματα της χώρας και τα παγκόσμια ζητήματα ασχολούνται με φτηνά σκάνδαλα και εξαργυρώνουν την επωνυμία και την δήθεν δυναμική δημοσιογραφική πορεία τους και την προβολή τους, για μια μελλοντική, σίγουρη και επωφελή θέση στην πολιτική σκηνή ή στην Βουλή.
Άραγε η δημοσιογραφία είναι κατάρα ή ευλογία; Μήπως αποτελεί την τέταρτη και σκοτεινή εξουσία που διαμορφώνει ή αλλοιώνει το πολιτικό κλίμα κάθε χώρας; Αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις όπως αυτοί που σήμερα βρίσκονται σε σεισμόπληκτες περιοχές και σκάβουν με τα νύχια τους για να σώσουν έστω και ένα παγιδευμένο. Ότι δεν υπάρχουν λειτουργοί της δημοσιογραφίας που στο όνομα του ρεπορτάζ βρίσκονται σε επικίνδυνες εμπόλεμες ζώνες και είτε αιχμαλωτίζονται είτε χάνουν την ζωή τους.
Καμία σχέση με αυτούς που εμπρός από ένα ψεύτικο πολεμικό σκηνικό, μας κοροϊδεύουν ότι ριψοκινδυνεύουν την ζωή τους στην ταραγμένη Ουκρανία, ακυρώνοντας το λειτούργημα τους. Αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν υπάρχουν γενναίοι δημοσιογράφοι που αντί να προτιμήσουν την εύκολη λύση της φυγής αντιμετωπίζουν με τον σωστό διάλογο και τις στοχευόμενες ερωτήσεις τους και τον πιο δύσκολο συνομιλητή τους. Ούτε πάλι ότι δεν υπάρχουν νέοι ταλαντούχοι δημοσιογράφοι που με μεγάλη ευθύνη και μικρό μισθό τρέχουν καθημερινό 24 ώρες το 24 ωρο για να καλύψουν την τρέχουσα επικαιρότητα και να εξασφαλίσουν την θέση τους στα μεγάλα αφεντικά.
Αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν υπάρχουν ευσυνείδητοι δημοσιογράφοι που έδωσαν μαθήματα δεοντολογίας, ανθρώπινου αλτρουισμού, αλλά και μόρφωσης ώστε να μας παραδώσουν πλούσια πνευματική κληρονομιά και να αφήσουν ποιητικά και λογοτεχνικά αριστουργήματα.
Ούτε πως δεν υπάρχουν παθιασμένοι δημοσιογράφοι της Επαρχίας που αν και φυτοζωούν ή είναι καταχρεωμένοι, εργάζονται ασταμάτητα και αρνούνται να στερήσουν το μέσο της τοπικής ενημέρωσης στους συμπολίτες τους, είτε αυτό είναι μια ντόπια εφημερίδα είτε ένας τοπικός ραδιοτηλεοπτικός σταθμός. Αρνούμαι να πιστέψω ότι στο σάπιο σώμα ενός επαγγέλματος δεν υπάρχουν και οι λαμπρές εξαιρέσεις. Άλλοι γράφουν ιστορία με την αφοσιωμένη υπηρεσία στο λειτούργημα τους και άλλοι το αμαυρώνουν με φτηνά κουτσομπολιά και απάνθρωπη συμπεριφορά με όπλο την πέννα ή το μικρόφωνο. Αρνούμαι να πιστέψω πως μέσα από το λειτούργημα αυτό δεν αποκόμισα πολύτιμες γνωριμίες και χρήσιμες εμπειρίες. Αλλά ποτέ δεν πίστεψα πως η δημοσιογραφία που ανιδιοτελώς υπηρετώ με μεράκι τόσα χρόνια, αποτελείται μόνο από κοινωνία Αγγέλων.
