Αυτή ήταν η ερώτηση της 10χρονης κόρης μου, μόλις επέστρεψα από την χθεσινή συνάντηση των γονέων με τους αθλητικούς συλλόγους Πυλίου, Καρδάμαινας και Κεφάλου που πραγματοποιήθηκε στο πολιτιστικό κέντρο Πυλίου, με θέμα τις αθλητικές εγκαταστάσεις στο χώρο του μπάσκετ.
Μάλιστα, η κόρη μου, μου έκανε αυτήν την ερώτηση, χωρίς να έχουμε κάνει προηγουμένως σχετική συζήτηση, γιατί απ’ ότι φαίνεται, συζήτησαν στο σχολείο με τους συμμαθητές της, το θέμα της δημιουργίας ενός κλειστού γηπέδου μπάσκετ.
Μιλάμε λοιπόν για 10χρονα παιδιά, που δυστυχώς, εξ αιτίας των παραλείψεων και της ανικανότητας όλων (ανεξαιρέτως) των Δημοτικών Αρχών, βλέπουν ως “όνειρο” το να μπορούν να κάνουν προπόνηση μπάσκετ και το χειμώνα. Αυτό το αυτονόητο, για τα υπόλοιπα παιδιά, τα δικά μας το βλέπουν δυστυχώς ως όνειρο.
Η κόρη μου έχει σταματήσει από τον Δεκέμβριο να πηγαίνει στο μπάσκετ (στην Α.Ε. Δικαίου), λόγω του καιρού και η απογοήτευσή της είναι μεγάλη. Περιμένει με αγωνία και ανυπομονησία όπως λέει, να έρθει πάλι ο Μάρτης ή ο Απρίλης για να φτιάξει ο καιρός και να επιστρέψει στις προπονήσεις.
Ζητάμε από τα παιδιά μας, να σταματήσουν να ασχολούνται συνεχώς με τα κινητά και τους υπολογιστές, όμως είμαστε εμείς, οι “μεγάλοι”, που δεν τους δίνουμε την δυνατότητα να ασχοληθούν με τον αθλητισμό, αφού δεν μπορούμε να τους παρέχουμε αξιοπρεπείς χώρους άθλησης.
Δεν θέλω να εστιάσω στο ποιος και πόσο φταίει, για όλα όσα δεν έχουν γίνει σήμερα, αλλά στο τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα.
Ποιός μπορεί να στερήσει από αυτά τα παιδιά, το δικαίωμα να μπορούν να αθλούνται όλο το χρόνο; Η απάντηση είναι μόνο μία… κανείς.
Εχθές έγινε το πρώτο βήμα. Μπορεί η συμμετοχή του κόσμου να μην ήταν τόσο μεγάλη, όμως το “πάθος” των παρευρισκόμενων για δυναμική διεκδίκηση των “αυτονόητων”, μου άφησε την ελπίδα, ότι επιτέλους “ξυπνήσαμε” και είμαστε ενωμένοι και αποφασισμένοι και αλίμονο σε αυτόν που θα συνεχίσει να μας κοροϊδεύει και μπει εμπόδιο στα «όνειρα» των παιδιών μας…
