Η 25η Μαρτίου είναι μία λαμπρή ημέρα για την πατρίδα και την θρησκεία μας.
Έχουν σχόλη η Παναγιά και η Ελλάς μεγάλη
Η μία τον κρίνο δέχεται, δάφνης κλωνάρι η άλλη
Την ημέρα αυτή η φαντασία μας πλανιέται αό την μυροβόλο Ναζαρέτ ως την τρισένδοξη Αγία Λαύρα. Στην πρώτη ακούμε τον αρχάγγελο Γαβριήλ να ανακοινώνει στην παρθένο Μαρία το χαρμόσυνο μήνυμα της γέννησης του Σωτήρα Χριστού και στην δεύτερη ακούμε τα γενναία μας παλικάρια να ορκίζονται με υψωμένα τα γυμνωμένα σπαθιά τους, ενώπιον Θεού και ανθρώπων «Ελευθερία ή θάνατος». Η κραυγή αυτή ήταν το ξέσπασμα μιας θείας επιταγής που έβγαινε εκείνη τη στιγμή μέσα από τον πόνο, τη δυστυχία και το πυκνό σκοτάδι της πικρής και μακρόχρονης σκλαβιάς. Η πατρίδα μας διαβαίνοντας πάντα τα τραχιά κατσάβραχα της μοίρας της βρέθηκε στις 29 Μαϊιου 1453 κάτω παό το βάρβαρο Τουρκικό ζυγό. Οι περιουσίες των Ελλήνων ερημώθηκαν. Οι εκκλησίες μας έγιναν τζαμιά. Τα αδέλφια μας παρμένα από τους άξεστους Τούρκους γινόντουσαν Γενίτσαροι. Τα σχολεία μας έκλεισαν και χιλιάδες έλληνες πουλήθηκαν δούλοι στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής. Και αυτή η μαύρη ζωή του Έλληνα κράτησε 400 περίπου χρόνια.
Πάρα πολλές γενεές ελλήνων γεννήθηκαν και πέθαιναν με το όνειρο της λευτεριάς. Μπροστά στη θλιβερή αυτή κατάσταση που βρέθηκε η πατρίδα μας την περίοδο εκείνη όλοι οι ξένοι πίστευαν ότι η Ελλάδα πέθανε οριστικά ως έθνος. Και όμως απέζησε μέσα στην καταιγίδα της μακροχρόνιας σκλαβιάς των 4 αιώνων, γιατί είχε δουλωθεί μόνο η γη μας και όχι η πίστη και το φρόνημά μας, που παρέμειναν αδούλωτα και πάντα ανυπότακτα. Ποτέ δεν εγκατέλειψε τους Έλληνες η βαθιά πίστη πως τον Γολγοθά ακολουθεί η Ανάσταση και πως τα άγια χώματά μας πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικά μας θα ναι.
Την αποσταμένη ελπίδα των Ελλήνων θέρμαινε κάθε τόσο στα στήθη τους ο παπάς και ο δάσκαλος κατά τη ώρα του κρυφού σχολείου.
Μη σκιάζεστε τα σκότη, η λευτεριά σαν της αυγής το φεγγόβολο αστέρι
Της νύχτας το ξημέρωμα θα φέρει
Έτσι λοιπόν την γλυκιά και ελπιδοφόρα εκείνη χαραυγή της 25ης Μαρτίου 1821 η σπίθα της λευτεριάς άναψε στα στήθη των σκλάβων και έγινε φλόγα και έλαμψε και φόρτισε τα ανθοντυμένα κορφοβούνια και τα πελάγη της πατρίδας μας. το μυροβόλο εκείνο πρωινό που γιόρτασε η Υπεραγία Θεοτόκος, το μοναστήρι της Αγίας Λαύρας έγινε τα άγια των αγίων της φυλής μας. Εκεί ο Σεβάσμιος ιεράρχης Παλαιών Πατρών Γερμανός ύψωσε το λάβαρο της επανάστασης και όλοι οπλαρχηγοί, αρματολοί, κλέφτες και λαός, ορκίστηκαν Τούρκος μη μείνει στο Μοριά μηδέ στον κόσμο όλο. Μάταια οι Έλληνες απευθύνθηκαν στις ξένες δυνάμεις της Ευρώπης και ζήτησαν την βοήθειά τους αλλά δυστυχώς, δεν υπήρξε ουδεμία ανταπόκριση στην έκκληση αυτή της Ελλάδας. Για μια φορά ακόμα φάνηκαν αγνώμονες και αχάριστες στην πνευματική τους τροφό, την Ελλάδα. Δίκαια ο εθνικός ποιητής Δ Σολωμός γράφει: «Μοναχή τον δρόμο επήρες και ξανάλθες μοναχή, Δεν είν΄εύκολες οι θύρες, αν η χρεία τες κουρταλεί».
Εξαίρεση βέβαια αποτελούν οι λίγοι φιλέλληνες, οι οποίοι υλικά, ηθικά και προσωπικά ήρθαν στην πατρίδα μας και βοήθησαν τους Έλληνες στον απελευθερωτικό τους αγώνα. Αυτούς φυσικά δεν μπορούμε να τους αγνοούμε, αλλά να τους ευγνωμονούμε. Οι Έλληνες μένοντας μόνοι τους και αβοήθητοι να παλέψουν με μία ολόκληρη αυτοκρατορία, δεν πτοήθηκαν. Αποφάσισαν να αγωνιστούν έστω και μόνοι τους για να αποτινάξουν τον ανελέητο τουρκικό ζυγό. Για την αποτίναξη αυτού του ζυγού χρειάστηκε ένας 7χρονος άνισος αγώνας και σκληρός, αδυσώπητος και τιτάνιος, αιματηρός και πολύνεκρος, γεμάτος εξάρσεις αυτοθυσίες και ολοκαυτώματα. Ο ξεσηκωμός του γένους μας με κανένα τρόπο και καμία φαντασία δεν μπορεί να θεωρηθεί ταξικός αγώνας. Είναι εθνικό κίνημα και πανεθνική ελληνική επανάσταση ολόκληρου του Ελληνικού λαού. Σύσσωμο το Ελληνικό γένος, δεσποτάδες, καλόγεροι, κοτζαμπάσηδες, πλούσιοι καραβοκύρηδες και ναύτες, φτωχοί γεωργοί και τσοπάνηδες, γραμματιζούμενοι και αγράμματοι, γέροι και σακάτηδες από τα μαρτύρια των Τούρκων, βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της φωτιάς κατά του αλλόθρησκου, του αλλογενή κατακτητή του απολίτιστου και βάρβαρου Τούρκου. Οι δάφνες του Μαραθώνα των Θερμοπυλών και των Πλαταιών ξανάνθισαν πάλι στην Τριπολιτσά, στην Αλαμάνα, στη Γραβιά, στα Δερβενάκια. Ο Μιλτιάδης, ο Λεωνίδας, ο Θεμιστοκλής έγιναν τότε Κολοκοτρώνης, Διάκος, Ανδρούτσος, Καραϊσκάκης Παπαφλεσσας, Μακρυγιάννης,, Μπότσαρης , Νικηταράς, Μιαούλης, Κανάρης, Μπουμπουλίνα κ.α. συντρίβοντας για άλλη μια φορά τους βάρβαρους. Έτσι σε λίγο οι έλληνες με τη βοήθεια της μεγαλόχαρης πύργωσαν με τα ιερά οστά τους από εκατόμβες θυσιών, βγαλμένα τον θρόνο της λευτεριάς δημιούργησαν ξανά ελεύθερο και ανεξάρτητο ελληνικό κράτος και έγιναν και πάλι οι δημιουργικοί σκαπανείς του καινούριου νεοελληνικού πολιτισμού.
Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι πάνω από 800.000 ψυχές θυσιάστηκαν στον αγώνα αυτό για να ελευθερώσουν περίπου 1,5 εκ. λαού που στην πλειονότητά τους ήταν άστεγοι, πεντάφτωχοι και χαροκαμένοι.
Σε κάθε πισωγύρισμα του χρόνου μας φέρνει στο προσκήνιο την μεγάλη εκίνη ημέρα της 25ης Μαρτίου του 1821, όλοι μας γονατίζουμε με θαυμασμό και λατρεία μπροστά στις μεγάλες μορφές που ξεκίνησαν την κοσμοϊστορική εκείνη ελληνική επανάσταση το κάνουμε ευσυνείδητα και με βαθιά συγκίνηση γιατί περιφρόνησαν την έχθρα της Ευρώπης, δεν φοβήθηκαν την απομόνωση μας, γιατί δεν τους δείλιασε ο όγκος του εχθρού και ο μικρός αριθμός του λαού μας, γιατί δεν λογάριασαν τις τρομακτικές ελλείψεις μας, γιατί δεν δώσαν προσοχή στις συμβουλές των φρονίμων και των λογικών , αλλά πίστεψαν τυφλά στην υπέροχη θαυματουργή δύναμη της ελληνικής φυλής.
Η πραγματικότητα τους δικαίωσε με τον πιο περίλαμπρο τρόπο. Έτσι έγινε το 1821, το 1912 και το 1940. Έτσι θα γίνεται πάντα στην Ελλάδα, διότι αυτή στέκεται και θα σταθεί με ηρωικό πνεύμα και τεράστιες θυσίες στον προαιώνιο ρόλο του πρωτοπόρου της ανθρωπότητας στην υπεράσπιση και διαφύλαξη της λευτεριάς διασώζοντας όπως πάντα την υπόθεση του υπέρλαμπρου πολιτισμού της ανθρωπότητος.
Δόξα τιμή και ευγνωμοσύνη ανήκει σε όλους τους γνωστούς και αγνώστους ήρωες του 1821. Αποτελεί ιερό μας καθήκον να τους διαβεβαιώσουμε ότι το παράδειγμά τους θα μας εμπνέει και θα μας καθοδηγεί πάντα στον εθνικό μας δρόμο και ότι θα φανούμε αντάξιοι των ενδόξων προγόνων μας. Ας καλλιεργήσουμε και εμείς τα χαρίσματα των αγωνιστών του 1821, ανατιμώντας τις δυνάμεις μας, τα εθνικά μας πιστεύω τις αρετές και τις παραδοσιακές αξίες του Ελληνοχροστιανικού πνεύματος και καταπολεμώντας τα κηρύγματα της μισαλλοδοξίας και του αναρχοδιχασμού που καλλιεργούν ανάμεσά μας οι εχθροί του έθνους. Ας παραμείνουμε πάντα Έλληνες για τους Έλληνες και την Ελλάδα. Οδηγός μας πρέπει να είναι η γνώση της ιστορίας, η πίστη στον πανάγαθο Θεό και την πατρίδα μας, πυξίδα μας η αρετή της φυλής μας και στόχος τα πεπρωμένα του έθνους μας.
Ζήτω η 25 Μαρτίου 1821, ζήτω το έθνος!
Για του χριστού την πίστη την Αγία
και της πατρίδος την ελευθερία.