Αρθρογραφία

Το σκοτεινό πρόσωπο της μαθητικής βίας

Με μεγάλη ανησυχία και λύπη, γονείς και εκπαιδευτικοίπαρακολουθούμε τον κατήφορο της σημερινής νεολαίας.Θυμάμαι  εμείς  παίζαμε στην αυλή του Σχολείου, πότε κυνηγώντας μια μπάλα και πότε βολτάροντας στους δρόμους και στις αλάνες με τα ποδήλατα, μέχρι που ίδρωνε το γυμνασμένο  μας σώμα. Παίζαμε κυνηγητό, και τραβούσαμε τη μπλούζα του συμπαίκτη μας, για να μην μας περάσει. Τότε τα παιδιά δεν γύριζαν τρομαγμένα, ούτε ξαφνιασμένα, μα ούτε φοβόντουσαν μήπως στο κάθε άγγιγμα, ακολουθούσε ξυλοδαρμός ή κάθε είδους λεκτική, σωματική βία ή κακοποίηση. Αυτά τα αποτρόπαια φαινόμενα, τα ζούμε σήμερα σε ανησυχητική συχνότητα. Πως μέσα στην αγνότητα της νιότης και στην παιδικότητα, καρποφορεί η σκοτεινότητα της βίας;  Καθημερινά διαβάζουμε και ενημερωνόμαστε, για σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων από τους συμμαθητές τους, που φτάνει μέχρι και τα παιδιά των Δημοτικών Σχολείων. Τελευταία η  θετή κηδεμόνας, που ήθελε να λέγεται ψευτο-μητέρα, τέρας, ασκούσε σκληρή, σωματική βία στα δυο υιοθετημένα παιδάκια. Αυτά  που πήρε, δήθεν για να τους δώσει αγάπη και στοργή. Έτσι για να καλύψει το κενό της ατεκνίας της, με ξένα παιδιά. Παντού ενδοοικογενειακή βία, ξυλοδαρμοί, άγρια φονικά, μαχαιρώματα, βιασμοί, λεκτική και σωματική βία, σεξουαλική κακοποίηση και γυναικοκτονίες, σε ένα κύκλο βίας στην σημερινή σάπια κοινωνία, που δεν έχει τέρμα. Ενώ τα θύματα φοβούνται να καταγγείλουν τα δεινά τους, εγκλωβισμένα σε ένα φαύλο κύκλο, ντροπής και ατολμίας. Γονείς  που καλούνται συχνά στα Αστυνομικά Τμήματα, γιατί μεγαλώνουν ανήλικους, βίαιους θύτες.  Όμως  οι πληγές στο σώμα των θυμάτων θα επουλωθούν, αλλά ποτέ δεν θα φύγουν από την ψυχή τους. Είδος προς εξαφάνιση η παλιά, παραδοσιακή Ελληνική οικογένεια; Που  είναι η συγκροτημένη οικογένεια, που συμβουλεύει και προστατεύει τα παιδιά της; Για αυτό τα ανυποψίαστα κορίτσια, πέφτουν εύκολα θύματα του κάθε προβατόσχημου λύκου, που όταν τις δαγκώσει ή τις σκοτώσει, είναι πια πολύ αργά;  Πάρα πολλές οι οικογένειες, με το γρήγορο και εύκολο διαζύγιο, έχουν πια αποδομηθεί και διαλυθεί. Από  αυτές που έμειναν οι κηδεμόνες  και οι γονείς, είναι χαμένοι στις καθημερινές δουλειές  τους, μέχρι και τα Σαββατοκυριακάτικα.  Τα  παιδιά είναι κολλημένα, στο τάμπλετ  ή στο κινητό τηλέφωνο και  ανακαλύπτουν τη χαρά της βίας, απέναντι  στους συμμαθητές τους, μέσα από τον δαιδαλώδη, σκοτεινό και παραπλανητικό κόσμο του διαδικτύου. Γονείς  που εύκολα ασκούν, λεκτική και σωματική βία, αλλά δύσκολα μιλούν, επιβλέπουν και συμβουλεύουν, τα παιδιά τους. Γονείς  που ζουν για την τέλεια φωτογραφία, στα κοινωνικά δίκτυα, κρυμμένοι πίσω από την κάλπικη βιτρίνα.  Παιδιά που αρνούνται να καταγγείλουν τα δεινά που περνούν, για τον ψυχικό και σωματικό τους  βίαιο εξευτελισμό, διότι δειλιάζουν, ντρέπονται και κρύβονται.  Πολιτικοί και Ιερωμένοι, μιλούν συνεχώς για ήθος, για αρχές, για σωστούς κανόνες στη ζωή, που κανείς δεν τους ακούει. Κάποτε υπήρχε σεβασμός, στους νόμους της Πολιτείας και στους κανόνες της Θρησκείας. Όλα αυτά τα κατάπιε, η ασύδοτη και ανεξέλεγκτη, σύγχρονη ελευθερία, της οποίας γευόμαστε τους πικρούς καρπούς. Εκπαιδευτικοί που κτυπάνε το κουδούνι της ανεκτικότητας, ίσως και της αδιαφορίας. Όλοι οι γονείς φοβούνται για τα παιδιά τους, πως θα γυρίσουν από το Σχολείο, μετά τη μόδα του Σχολικού εκφοβισμού, της βίας και του ξυλοδαρμού και πως θα κυκλοφορήσουν με ασφάλεια στους δρόμους, μια πολυθόρυβης πόλης.  Η παραβατικότητα των ανηλίκων είναι στις δόξες της, εκκολάπτοντας τους αυριανούς εγκληματίες. Σχεδόν αμέτοχοι και αδύναμοι οι εκπαιδευτικοί, κοιτούν τους μαθητές Δημοτικών και Γυμνασίων, να χτυπιούνται σαν τα άγρια  ζώα, χωρίς να μπορούν ουσιαστικά να παρέμβουν. Κάποτε ο πατέρας έλεγε στα παιδιά του, πως έπρεπε να μαζευτούν μια συγκεκριμένη ώρα στο σπίτι, για το τραπέζι,  για το διάβασμα και για τον ύπνο. Τότε υπήρχαν κανόνες, στη λειτουργία της οικογενειακής εστίας. Οι  δάσκαλοι ήταν αυστηροί και τα παιδιά, τους σέβονταν με υπακοή. Τώρα  οι δάσκαλοι είναι χαλαροί και σχεδόν αδιάφοροι, φοβούμενοι μην διαμαρτυρηθούν τα παιδιά στους γονείς τους  και σε ακραίες περιπτώσεις, μην τους συκοφαντήσουν ή τους εκβιάσουν. Η χώρα μας και η κοινωνία της, πήρε τον κατήφορο, ενώ  η αυριανή γενιά, θα ζητά απεγνωσμένα τη λύτρωση, που ποτέ δεν θα έρθει.     

Μάνα, μητέρα, μανούλα, μαμά, που είσαι; Στο Α; στο Β; στο 1; στο 2; (Αληθινή ιστορία)

Σε κάποια από τις επισκέψεις μου, σε Δημόσια Ιδρύματα εγκαταλειμμένων και ορφανών παιδιών, παραδόξως διαπίστωσα εγώ και οι φίλες μου, όταν πάμε το εξής γεγονός. Στην  πτέρυγα των νηπίων, όποτε πλησιάζαμε για να τους δώσουμε λίγη αγάπη και ένα παιχνιδάκι, μας φώναζαν ΜΑΜΑ. Σε ερώτηση μας, με ευγένεια το προσωπικό μας απάντησε, πως όλες τις γυναίκες, τις επισκέπτριες και τις βρεφοκόμους, τις φωνάζουν ΜΑΜΑ. Ρωτήσαμε ποιος τους έμαθε αυτή τη λέξη και πόσο αυθόρμητα βγαίνει, από την παιδική, αθώα καρδούλα τους και μας απάντησαν ότι έχουν και εκείνες, την ιδία απορία. Άραγε  από ένστικτο, από ανάγκη φωνάζουν τη Μαμά τους, έστω και αν δεν την γνώρισαν ποτέ  ή επειδή τους λείπει η παρουσία της;     Σε  συζήτηση με μια φίλη μου στην Αγγλία, που εργάζεται ως νταντά σε δυο παιδιά ομοφυλοφίλων ανδρών, έχει και  εκείνη αυτή την   απορία. Τις ώρες που  λείπουν για δουλειά, οι δυο γκέι άντρες, εκείνη φροντίζει τα παιδάκια που συνεχώς την φωνάζουν Μάμυ, δηλαδή  Μαμά.  Να σημειώσω δε, πως η εν λόγω ιδιωτική νταντά, έχει δική της παραδοσιακή οικογένεια και παιδιά.     Αξιότιμε κ. Πρωθυπουργέ και κ. Βουλευτές, τι έχετε να πείτε για τον νόμο έκτρωμα, που ετοιμάζεστε να ψηφίσετε, νομιμοποιώντας την ομοφυλοφιλία και δια αυτού πλαγίως την τεκνοθεσία και υιοθεσία, από άτομα του ιδίου φύλου; Εσείς  δηλαδή θα αφαιρέσετε βίαια δια νόμου, το δικαίωμα κάθε υιοθετημένου παιδιού, να έχει ένα θετό πατέρα και φυσικά μια μητρική αγκαλιά και μητρικό θηλασμό, στην ανατολή της ζωής του, που τόσο την χρειάζεται; Βλέπετε  και αυτοί που κατάφεραν να  πάρουν παιδιά, τα έχουν δώσει και τα μεγαλώνουν οι νταντάδες.  Αφού εσείς μεγαλώσατε, σε υποδειγματικές οικογένειες και ζήσατε κοντά σε άριστες μητέρες, γιατί θέλετε να στερήσετε από αυτά τα παιδιά, την πολύτιμη και αναγκαία παρουσία της μητέρας; Άλλωστε  τα ήδη υιοθετημένα παιδιά, καλύπτονται με μικρές νομικές τροποποιήσεις και με το Σύμφωνο Συμβίωσης,  που είναι ισότιμο με τον πολιτικό γάμο. Ευτυχώς  η Ένωση  Πολυτέκνων Ελλάδος και η Πανελλήνια Ένωση Γυναικών,  βρεθήκαν στη  Βουλή ως η φωνή των Γυναικών ενάντια στην εμπορευματοποίηση των βρεφών, μέσω της παρένθετης μητέρας, καθώς και ενάντια στην ταπεινωτική εκμετάλλευση της γυναίκας, ως ενοικιαζόμενη μήτρα, μετατρέποντας την πύλη της ζωής, σε μια παραγωγική κλωσσομηχανή, με σκοπό το απάνθρωπο εμπόριο, ανθρωπίνων υπάρξεων. Διότι όταν το μάθουν αργότερα τα παιδιά, ότι τα κυοφορούσαν οι μητέρες τους και μετά τα πούλησαν, φαντάζεστε τις συνέπειες. Θέλουμε  δίπλα μας, υγιείς πολίτες και όχι τραυματισμένους και δυστυχισμένους ανθρώπους. Όσο  για τις προσωπικές, σεξουαλικές επιλογές των ομοφυλοφίλων, δεν μας ενδιαφέρουν και έχουν κάθε δικαίωμα να απολαμβάνουν όπως θέλουν τη ζωή τους, φτάνει να μην εμπλέκουν τα αθώα παιδιά. Πριν ψηφίσετε αυτό το νομοσχέδιο, φροντίστε να αφήσετε σωστά τα πολιτικά ίχνη σας, σε στέρεο έδαφος και όχι πάνω στην άμμο ή στο  χιόνι, με σωστές αποφάσεις, για να έχετε μια καλή υστεροφημία γεμάτη σεβασμό και αξιοπρέπεια. (Αφιερωμένο σε όλες τις μητέρες του κόσμου)

Άνθρωποι μονάχοι, παρέα με τη μοναξιά τους...

Ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα,  βλέπουμε στην εποχή των ανέσεων και της απανθρωπιάς.        Γροθιά  στο στομάχι της πολιτισμένης, σύγχρονης κοινωνίας, οι τελευταίες δυσάρεστες ειδήσεις, πότε με τον πατέρα και τον ανάπηρο γιο, που βρέθηκαν νεκροί κα ξεχασμένοι, εδώ και δυο μήνες. Πότε με το ηλικιωμένο ζευγάρι, που πέθαναν μόνοι και αβοήθητοι  και τους βρήκαν μετά από μια εβδομάδα. Δεκάδες άλλοι συνάνθρωποι μας, βιώνουν καθημερινά την απόλυτη μοναξιά, συντροφιά με τις αρρώστιες τους και την εγκατάλειψη.  Φώτα  παντού,  αυτοκίνητα, κίνηση βιτρίνες, φασαρία, κοσμοσυρροή, στους γεμάτους δρόμους,  στην πολύβουη πόλη. Μέσα στα κλειστά στοιβαγμένα διαμερίσματα, ο καθένας κλείνει ερμητικά τον πόνο, το φόβο, τις αγωνίες, τις χαρές και τις πίκρες, τα προβλήματα του, οικογενειακά και προσωπικά, επαγγελματικά και οικονομικά.         Μια απλή  ‘καλημέρα,’ στην πυλωτή της πολυκατοικίας και μια συνηθισμένη ‘καληνύχτα,’ στον ανελκυστήρα.   Οι  πόρτες είναι απέναντι η μια στην άλλη, τα παράθυρα είναι δίπλα, δίπλα, μαζί με  τα μπαλκόνια. Τα  σπίτια μοιάζουν σαν τα κλουβιά, που μέσα τους αιχμαλωτίζουν  άκαρδοι, τα άτυχα ωδικά πτηνά.  Όμως  δεν αντέχεται αυτή η μοναξιά, μέσα στην πολυκοσμία. Κάποιοι μόνοι, στον πάνω όροφο, αργοπεθαίνουν και οι άλλοι στον κάτω όροφο, είναι  βαριά άρρωστοι.  Όταν  φύγουν από τη μάταιη ζωή, μόνοι και αβοήθητοι, κάνεις δεν θα τους αναζητήσει, ανάμεσα σε τόσες χιλιάδες κόσμο. Άνθρωποι  της διπλανής πόρτας,  με κινητικά προβλήματα, υπερήλικες και ασθενείς, ζουν ολομόναχοι,  δυστυχισμένοι  και ανήμποροι, τόσο που δεν μπορούν να πάνε ούτε για τα αναγκαία τους ψώνια ή για τα φάρμακα. Είναι δίπλα μας και μας βλέπουν και ας έχουν την ευγένεια, να μην μας ενοχλήσουν και ας κρατούν την αξιοπρέπειά τους και  να μην ζητάνε βοήθεια. Ενώ εμείς στον αναπαυτικό καναπέ, με μια κούπα ποπ κορν, παρακολουθούμε απαθείς  το Παγκόσμιο τηλεοπτικό παράθυρο, να μας φέρνει στο σπίτι κάθε είδους εγκλήματα.  Φονικά,  ληστείες, βιασμούς, κακοποιήσεις παιδιών και γυναικών. Έτσι που σταδιακά, τα προβλήματα της κοινωνίας, να τα νοιώθουμε και  δικά μας. Νοιώθουμε  την τραγική κατάσταση, στο Παγκόσμιο πολεμικό σκηνικό, όπου εξοντώνονται οι άμαχοι και όχι οι υπαίτιοι, όπου  ακρωτηριάζονται και  σκοτώνονται, αθώα παιδιά και γυναίκες. Παράλληλα υπάρχουν  δίπλα μας αβοήθητοι, οι μοναχικοί άνθρωποι, οι απόμαχοι της ζωής. Ξεχασμένοι  από όλους, περνάνε το  δικό τους βάσανο.   Που  είναι η Κρατική μέριμνα,  οι κοινωνικοί λειτουργοί, η βοήθεια στο σπίτι; Που  είναι  τα ‘υπερήφανα γηρατειά’, των πολιτικών παχυλών υποσχέσεων;  Ίσως  μερικοί τυχεροί, να πληρώνουν κάποια ιδιωτική νοσηλεύτρια, να τους φροντίζει στο σπίτι. Άραγε αυτοί που πέθαναν τελευταία, μόνοι  και  αβοήθητοι, δεν είχαν κάποιους κοντινούς ή μακρινούς συγγενείς, να συντρέξουν και να ρωτήσουν πως πάνε; Αν αυτοί οι ανήμποροι άνθρωποι, χρειάζονται βοήθεια, αν περνάνε καλά και αν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν, να κάνουν ένα μπάνιο και να κοιμηθούν χορτάτοι; Όμως  είναι ξένοι, μέσα στους ξένους, σε μια μεγάλη φανταχτερή πόλη, γεμάτη με πολύ κόσμο. Συνήθως στην ύπαιθρο και στα χωριά, οι άνθρωποι στην πλειονότητά  τους, είναι πιο φιλόξενοι, πιο ανθρώπινοι και πιο συντρεχτηκοί.  Νοιάζεται ο ένας για τον άλλον και αν αργήσουν να τον δουν στο καφενείο, στο φούρνο ή στο μπακάλικο της γειτονιάς, τότε τον ψάχνουν.           Στα  χωριά όλοι είναι γείτονες, γνωστοί, φίλοι και συγγενείς και δεν νοιώθουν ξένοι. Αντίθετα  στην πόλη, ποιος θα νοιαστεί, ποιος θα συνδράμει, αυτούς τους μοναχικούς ανθρώπους και τους ηλικιωμένους;  Όλοι αγνοούν την ύπαρξή  τους, εκτός αν κρύβεται καμιά περιουσία πίσω τους.  Τότε  οι συγγενείς, τους παρκάρουν  σε ένα Γηροκομείο, περιμένοντας στο τέλος σαν τα αρπακτικά, να πάρουν τη λεία τους. Ξεχνούν  πως κάποτε, αυτοί οι άνθρωποι, ήταν ενεργά κομμάτια της κοινωνίας και πρόσφεραν με την εργασία τους  πολλά. Ότι ήταν  και αυτοί νέοι και έγιναν γέροι, που  μας χάρισαν παιδιά και εγγόνια. Ήταν  παιδιά που έπαιξαν στις αλάνες, μεγάλωσαν, ερωτεύτηκαν, αγαπήθηκαν και παντρεύτηκαν, δημιουργώντας τις δίκες τους οικογένειες. Επί   πολλά χρόνια, εργάστηκαν σκληρά, για να αναθρέψουν και να μορφώσουν, τα παιδιά τους, αφήνοντας ανεξίτηλα τα χνάρια τους στη ζωή. Όλοι αυτοί, ήταν συμπολίτες μας, που τους συναντούσαμε στο δρόμο και  στη  γειτονιά μας.  Ήταν συντοπίτες, φίλοι, συγγενείς, που έπεσαν θύματα, της αποξένωσης των μεγάλων πόλεων.   Αφού ξεχάστηκαν από  όλους, είχαν πια μόνον  ο ένας τον άλλον,  μέχρι το τέλος της επίγειας ζωής τους. Ανήμποροι  πολλοί από αυτούς,  επειδή  πια δεν μπορούν  να προσφέρουν στην κοινωνία, ζουν  ξεχασμένοι στην άκρη, με μια τυπική σύνταξη, συντροφιά με τη μοναξιά τους.Αφού  η κοινωνία και η Πολιτεία, τους θεωρεί πια παροπλισμένους και τους έβαλε στο περιθώριο.  Όμως  αυτή η μοναξιά τους, είναι και ο ζωντανός τους θάνατος.  Μένουν  εκεί απομονωμένοι, σε ένα απρόσωπο διαμέρισμα ή σε ένα δωμάτιο  Γηροκομείου, με ένα πιάτο φαϊ και ένα ζεστό κρεβάτι. Μέσα  σε μια απάνθρωπη και πολυθόρυβη πόλη, που οι ψυχροί αριθμοί, μιλούν από μονοί τους. Μια  έρευνα, λέει ότι στη χώρα μας, μισό εκατομμύριο, ανήμποροι, ηλικιωμένοι και άρρωστοι συνάνθρωποί  μας, ζουν μόνοι και κατάμονοι και μαραζώνουν, γιατί είναι ξεχασμένοι από τα παιδιά, τις νύφες και τα εγγόνια τους. Περιμένουν  με λαχτάρα, μια φιλική κουβέντα, από κάποιο πρόσωπο, γιατί δεν αντέχονται τα γηρατειά, η μοναξιά   και η αρρώστιες που τα συνοδεύουν. Δεν  αντέχεται η εγκατάλειψη, αφού δεν βρέθηκε κανείς να τους επισκεφτεί, να τους κάνει παρέα, να τους μιλήσει  από καρδιάς, να τους κοιτάξει με συμπόνια και  να τους πιάσει το χέρι με καλοσύνη,  για  να τους παρηγορήσει με αγάπη.  Κανείς δεν έκλαψε   πραγματικά, βλέποντας τους απόμαχους της   ζωής, να φεύγουν μόνοι και αβοήθητοι, για το αιώνιο ταξίδι τους, που μπορεί να είναι οι γονείς, οι παππούδες, οι θείοι μας. Μακάρι να μην έζησαν έτσι απαρατήρητοι, αλλά  να πέρασαν τη ζωή τους γεμάτη με χαρές, απολαύσεις, γέλια, γλέντια και χορούς, έρωτες και αγάπες, ακολουθούμενες, από τις συνήθεις λύπες και στενοχώριες. Μακάρι  να έκαναν όνειρα και αν δεν εκπληρώθηκαν όλα, σημασία έχει ότι  ονειρεύτηκαν και η ζωή τους. Αυτό   αξίζει περισσότερο, από το πικρό και γεμάτο με νεανικές αναμνήσεις, μοναχικό τους τέλος. Λέει μια σοφή, λαϊκή παροιμία.   ‘Μια  μάνα,  μπορεί να  θρέψει 12 παιδιά και 12 παιδιά, δεν μπορούν να φροντίσουν μια μάνα.’ Μήπως η αλαζονεία, μας τυφλώνει και σκεπτόμαστε εγωιστικά, άκαρδα, απομονώνουμε και βάζουμε  στο περιθώριο, τους απόμαχους της ζωής και τους καταδικάζουμε στην βασανιστική μοναξιά τους; Άραγε θα νοιώσουμε αισθήματα και ενοχές, αφού έχουμε ως κυριότερο σκοπό  να πλουτίσουμε,  βάζοντας τον εαυτούλη μας, πάνω από όλους,  χωρίς ίχνος αλτρουισμού, προς τον διπλανό μας; Σίγουρα δεν θέλουμε να πιστέψουμε, ότι σε λίγα χρόνια, θα έχουμε την ίδια ή και χειρότερη τύχη.  ‘Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, για να ζήσεις πολλά και καλά χρόνια, επί της γης.’  Λέγει  η Πέμπτη από τις Θείες,  Δέκα Εντολές,  του Μωυσή. Ενώ ο Υμνωδός παράλληλα ψάλλει. ‘Κύριε  το γήρας περικράτησον’.  Κλείνοντας  ας  θυμηθούμε τον  Αλέξανδρο  Παπαδιαμάντη.                                                    ‘Χειμώνας  βαρύς, οικία καταρρέουσα, καρδία ρημαγμένη, μοναξιά και ανία, (βαρεμάρα).         Κόσμος  βαρύς, κακός και  ανάλγητος.  Υγεία  κατεστραμμένη, σώμα βασανισμένο. Φθαρμένα  σωθικά, λυπημένα, που δεν μπορούν πλέον να ζήσουν και να αισθανθούν,  τη χαρά της  ζωής.’                                                                      Αλλά και το 1977,  η αξέχαστη Βίκυ Μοσχολιού, θα τραγουδήσει τους μελοποιημένους στίχους, του Γιάννη Καλαμίτση, από τον Μουσικοσυνθέτη Γιάννη Σπανό, σε δισκάκι, της Εταιρίας   ‘ΛΥΡΑ’.‘Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι, σαν το ξεχασμένο στάχυ. Ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος, και αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι, όπως του πελάου οι βράχοι. Ο  κόσμος  θάλασσα που απλώνει και αυτοί βουβοί, σκυφτοί και μόνοι, ανεμοδαρμένοι βράχοι. Άνθρωποι  μονάχοι, σαν ξερόκλαδα σπασμένα,  σαν  Ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα. Σαν  εσένα, σαν έμενα.      

Κάτω τα χέρια σας από τον ιερό θεσμό της μητέρας και του πατέρα...

Αλήθεια τι πάθαμε ως Έθνος, ως Βουλή, ως κοινωνία, και θέλουμε να διαλύσουμε το καταφύγιο ζωής, την Ελληνική παραδοσιακή οικογένεια; Γιατί η Ορθόδοξη χώρα μας, υποχρεώνεται να ακολουθεί την παρακμιακή ζωή της Ευρώπης και να θεσμοθετεί νόμους, αντιθέτους προς την φύση; Μετά την ομοφυλοφιλία, η Κυβέρνηση μήπως σκέπτεται να νομιμοποιήσει, την παιδοφιλία, την αιμομιξία, την κτηνοβασία, τον γυμνισμό, την ανταλλαγή συντρόφων και κάθε έκτροπο, ντροπιαστικό και ανήθικο τρόπο ζωής; Ετοιμαζόμαστε να αποχαιρετίσουμε την μητέρα και τον πατέρα και να τους ονομάζουμε, όχι βέβαια γονείς, αλλά κηδεμόνες Α και Β;  Δηλαδή   θα γκρεμίσουμε τις δυο κεντρικές στήλες, που σηκώνουν το βάρος της οικογενειακής εστίας και συγκροτούν τον κοινωνικό ιστό; Γιατί  τόσο μίσος στον ιερό θεσμό της οικογένειας; Γιατί  τόση γελοιοποίηση και απαξίωση, στην μητρότητα από μικρή μερίδα ανθρώπων, που έχει διασαλευτεί μέσα τους  η αναγνώριση της ταυτότητας του φύλου τους;  Ως  μητέρα δυο κοριτσιών και γιαγιά δυο εγγονιών, μόχθησα πολύ για να ονομάζομαι μάνα και τίποτα δεν γίνεται μηχανικά,, αλλά με τη δική μου μεγάλη ευθύνη. Την  ευθύνη του μητρικού ρόλου μας την αντιγράφουμε από μικρά παιδιά μέσα στην οικογενειακή εστία. Ο  ρόλος του πατέρα, σαν προστατευτικό δίχτυ και στήριγμα στην οικογένεια, κάτι που όλοι το βλέπουμε και το αναγνωρίζουμε μέχρι και σήμερα. Όμως  οι παλιοί έλεγαν, ότι το παιδί ορφανεύει από την μάνα και όχι από τον πατέρα. Γιατί άραγε;  Η μητέρα είναι αυτή που δίνει ζωή και κυρίως ευθύνεται, για το μεγάλωμα και την σωστή ανατροφή των παιδιών της. Είναι το ιερό και ζεστό πρόσωπο, που στέκεται σαν βράχος δίπλα στο παιδί και  με την προσοχή της στραμμένη όσο το παιδί ξετυλίγει το νήμα της ζωής του, βγαίνοντας από το κουκούλι του.  Είναι η γυναίκα που το κράτησε στα σπλάχνα της και δεν θα το πουλήσει σαν αντικείμενο,  στο  σημερινό νόμιμο εμπόριο βρεφών. Είναι  η μάνα που του αλλάζει τις πάνες,    θηλάζει το παιδί της και ξενύχτα δίπλα του στις παιδικές αρρώστιες, στον πυρετό του, αλλά και  μέχρι να μεγαλώσει.  Η μητέρα είναι σίγουρη  προστασία, που νιώθουν τα παιδιά και πάντα θα βρίσκεται δίπλα τους. Θα τους δίνει ελπίδα και  σιγουριά, ότι όλα θα πάνε καλά. Ακόμη  και αν όλα πάνε στραβά, η παρουσία της μάνας όλα τα διορθώνει. Η λέξη μάνα, μητέρα, μανούλα, έχει τον πιο γλυκό ήχο και μαζί με τον μπαμπά σημαίνουν ασφαλές καταφύγιο και απάνεμο λιμάνι για τα παιδιά. Όσο  και να θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα και τους προαιώνιους ρόλους,  μερικοί ιδιαίτεροι της μειοψηφίας, η γυναίκα μητέρα είναι αυτή που δίνει ζωή στα παιδιά και τα φροντίζει, με περισσή αγάπη και με πολλές θυσίες. Έχουν κάθε δικαίωμα να ζουν τον τρόπο ζωής που επέλεξαν οι ομοφυλόφιλοι. Όμως δεν έχουν κανένα δικαίωμα, να στερούν από τα ορφανά παιδιά το δικαίωμα να γνωρίσουν μητέρα και πατέρα, με εγκληματικούς νόμους, για να ικανοποιήσουν τα δικά τους πάθη.  Υπάρχει ένας στερεός  δεσμός, ανάμεσα στην μάνα και στα παιδιά που τίποτα δεν μπορεί να τον σπάσει, να τον αλλοιώσει ή να τον γελοιοποιήσει.Γιατί  καμιά άλλη ανθρωπινή επαφή, δεν μπορεί να συγκριθεί με την ανιδιοτέλεια της μητρότητας. Είναι  έτοιμη σήμερα η Ελληνική κοινωνία, για τέτοιες παράλογες και αφύσικες  αλλαγές; Θα μπορέσει να δεχθεί την  κατάργηση των όρων,  μητέρα και πατέρα έστω και στα χαρτιά;  Τυχεροί όσοι απήλαυσαν,  την παρουσία της μάνας και δυστυχείς, όσοι έζησαν με την απουσία της. Τυχεροί  γιατί είχαν κοντά τους ανθρώπους  ή μάλλον δυο γονείς φυσιολογικούς, που πάντα ήθελαν το καλό των παιδιών τους. Μέσα  από την παρουσία της μάνας,  μαθαίνουν τα παιδιά την αξία της οικογενειακής εστίας. Την  φροντίδα σε ένα καθαρό, ταχτοποιημένο σπιτικό, με  ρούχα πλυμένα και καλό- σιδερωμένα.Ένα σπίτι που η οικογένεια μαζεύεται, για να γιορτάσει Χριστούγεννα,- Πάσχα, ονομαστικές γιορτές και γενέθλια. Ένα σπιτικό,  που η μάνα το αγκαλιάζει με αγάπη, προσφέροντας νόστιμα φαγητά και ποικίλα γλυκίσματα. Όλα αυτά, δεν είναι τυχαία. Διότι πάντα οι μητέρες βρίσκονται πίσω από το σπιτικό τους,  για να κάνουν πράξη την οικογενειακή ζεστασιά και τη θαλπωρή του.    Η μητέρα κρατά το σπίτι με κόπο και  αγάπη, γιατί μαζί με τον σύζυγο και πατέρα, πίστεψαν ότι μέσα από τον ιερό θεσμό του γάμου, πως μπορούν να δώσουν  ό, τι καλύτερο στα παιδιά τους. Στερούνται τις δικές τους απολαύσεις, για να  ευχαριστήσουν τα παιδιά τους με ένα δώρο, ένα παιχνίδι και για να πληρώσουν τις σπουδές τους. Στη  μάνα τρέχει η κόρη, στις πρώτες δύσκολες μέρες της για να την συμβουλέψει πώς να προσέχει το σώμα της, που αρχίζει να καρποφορεί. Στη  μάνα θα εμπιστευτεί η κόρη, τις αγάπες και τις απογοητεύσεις της και θα βρει παρηγοριά στην τρυφερή και σοφή  αγκαλιά της.  Εκείνη η μάνα πάντα  δείχνει στα παιδιά τη, την άνευ όρων  απέραντη αγάπη της  αφουγκράζεται και ικανοποιεί όλες τις ανάγκες τους. Μεγαλώνει με ευθύνη τα παιδιά της, γνωρίζοντας τις δυσκολίες της ζωής και της συμβίωσης με τον πατέρα. Αλλά τιμά και τις αξίες, της ηθικής και της αξιοπρέπειας. Θα βρει τον ρόλο της στην ανατροφή των παιδιών της, ως τον πιο σημαντικό παραμερίζοντας τις δικές της  επιθυμίες. Φροντίζει  με αγάπη να τα στηρίξει, να τα μορφώσει, να τα αποκαταστήσει, ώστε να μπορούν τα παιδιά με τα κατάλληλα εφόδια, να σταθούν γερά στα δικά τους πόδια και να περιπατάνε με το κεφάλι ψηλά στην κοινωνία.  Για αυτό χρειάζονται και οι δυο γονείς.  Το κορίτσι θα πάρει σωστά γυναικεία πρότυπα και εικόνες από τη  μητέρα, για τον αυριανό του ρόλο. Το  αγόρι θα εισπράξει, την ανδρική παρουσία του πατέρα και θα φροντίσει να τον μιμηθεί.  Έπειτα  από όλα αυτά ας σκεφτούν οι υπεύθυνοι, που τους εμπιστεύτηκε ο Ελληνικός λαός, την κοινωνική συνοχή  και την αρμονική οικογενειακή ζωή, αν θα ακολουθήσουν τα  παρανοϊκά, ξενόφερτα και επιζήμια στο μέλλον  νομοθετήματα. Για μια μειοψηφία ανθρώπων, που τα πάθη τους τα ονόμασαν δικαιώματα και θέλουν  να παγιδεύσουν και τα άμοιρα ορφανά παιδιά. Κάτω  λοιπόν τα βρώμικα χέρια σας, από την ιερή λέξη μάνα ή πατέρας. Υ.Γ. Το  άρθρο αυτό δεν γράφτηκε για τις βδελυρές εξαιρέσεις ενδοοικογενειακής βίας, ούτε για τα ειδεχθή συχνά εγκλήματα. Απλά είναι ένας  ύμνος προς την μητέρα και τον πατέρα.   

Πού είναι η «Επί γης Ειρήνη και η εν ανθρώποις Ευδοκία»;

Χριστούγεννα, γιορτή της αγάπης, της αδελφοσύνης, του αλτρουισμού. Γιορτή  των δώρων από καρδιάς. Αλήθεια  εμείς που βαδίζουμε; Για ένα σκοπό γεννήθηκε, ο Πράος και Ειρηνιστής Χριστός. Για  να φέρει την Ειρήνη, μέσω της Αγάπης, προς τον πλησίον. Για  να τιθασεύσει την ανθρώπινη θηριωδία, συμπληρώνοντας  την Νέα   εντολή της Αγάπης. Όπως  και τώρα, τότε ο Χριστός ζούσε ένα πόλεμο, μια Ρωμαϊκή κατοχή, της πατρίδας του λαού του Ισραήλ. Ο  Χριστός τότε,   θέλησε να προσφέρει Ειρήνη και Ελευθερία στον κόσμο. Σήμερα  σε τι κόσμο ζούμε;   Όλα  είναι ρευστά και μπερδεμένα, στην διαρκή αμφισβήτηση, στην καχυποψία, στην παντελή έλλειψη εμπιστοσύνης και στα δίχτυα του μίσους και της κακίας.  Ο Κόσμος μέσω των ηλεκτρονικών υπολογιστών, φαίνεται να έγινε μικρότερος. Ένας  μικρόκοσμος, όλη η Γη ένα χωριό. Η  επιστήμη προχωρεί με άλματα και ανακαλύπτει νέα φάρμακα, νέα όπλα, νέες τεχνολογικές εξελίξεις. Η τεχνητή νοημοσύνη, πολλούς τους τρομάζει, όπως η ανακάλυψη της ραδιενέργειας. Παρόλα  αυτά, οι σχέσεις των ανθρώπων, έγιναν ακόμη πιο δύσκολες. Παγιδευμένοι  μέσα στη δυσπιστία, στα  οικονομικά, οικογενειακά, προσωπικά και κοινωνικά προβλήματα,  οι άνθρωποι αδυνατούν να διαχειριστούν την οργή τους και να ελέγξουν τα πάθη τους. Κάθε  μέρα, επιτίθενται με την παραμικρή αφορμή, ο ένας στον άλλο και αλληλοσκοτώνονται. Η ανθρώπινη θηριωδία,  είναι πια αχαλίνωτη. Εκδηλώνεται  σε φρικτά σκηνικά πολεμικών συγκρούσεων, εμφυλίων και μη, σε δυσανάλογες αναμετρήσεις, που την πληρώνουν οι άμαχοι, γυναίκες και αθώα παιδιά. Εγκληματικές  και τρομοκρατικές ενέργειες, με τα όπλα να βρίσκονται στις πόλεις και ένα αδυσώπητο πόλεμο, με πυροβολισμούς ανυποψίαστων  πολιτών. Απεχθείς  βιασμοί γυναικών, κακοποιήσεις παιδιών, εμπόριο βρεφών και ανθρωπίνων οργάνων, με το κακό να κυριαρχεί παντού. Η  συνοχή της κοινωνίας ξηλώνεται σταδιακά, οι διαπροσωπικές σχέσεις, έγιναν προβληματικές και περίπλοκες.  Η  οικογένεια ως θεμέλιο της κοινωνίας, κλυδωνίζεται και απαξιώνεται διαρκώς, με συχνούς επώδυνους χωρισμούς. Επεισοδιακά διαζύγια, που συνοδεύονται και από εγκλήματα.  Έχουμε τελευταία μπερδέματα και παρερμηνείες, στην σημασία και την ύπαρξη ανδρός και γυναικός στη φύση. Βλέπουμε  την συνεχή προβολή της ομοφυλοφιλίας, σε μια προσπάθεια να μας πείσουν πως το αφύσικο είναι φυσιολογικό. Ακολουθεί   η απεχθέστατη αγοραπωλησία βρεφών, σε παράνομες και μη  υιοθεσίες και με τις παρένθετες μητέρες, τέρατα, που ενοικιάζουν το σώμα τους, κυοφορούν το παιδί και ξεπουλούν το σπλάχνο τους. Όλα  είναι ρευστά, ενώ κάθε φορά νέοι νόμοι, που εξυπηρετούν τους λίγους και βολεύουν  την ανηθικότητα και την εκπόρνευση της κοινωνίας, προσπαθούν προκλητικά να εδραιώσουν την ανωμαλία  ως ομαλότητα. Η ανταλλαγή συντρόφων ανάμεσα σε ζευγάρια, αποτελεί την χυδαία έκφραση της μοιχείας. Ο Γυμνισμός η απόλυτη καταισχύνη του ανθρώπου, που τον κάνει όμοιο με τα ζώα. Παράλληλα η διαρκής  καταστροφή της φύσης από ανθρώπινα χέρια, μας επιστρέφεται με άνοδο της θερμοκρασίας, καύσωνες, ξηρασία, πυρκαγιές, συχνούς σεισμούς, με ανεξέλικτες πλημμύρες και παγετό.  Επίσης  με την εμφάνιση θανατηφόρων πανδημιών και ανίατων ασθενειών, όπως οι κακοήθεις νεοπλασίες.  Αφού  φορτώσαμε τον πλανήτη μας με τόνους σκουπίδια, μολύναμε και την θάλασσα,  τις λίμνες και τα ποτάμια, με κάθε είδους βιομηχανικά, χημικά και ραδιενεργά απόβλητα. Τώρα  έχουμε τα αποτελέσματα, που είναι πολύ οδυνηρά.  Η κατάσταση είναι πια μη αναστρέψιμη.  Μπορούμε  να καθηλώσουμε τα αεροπλάνα; τα πλοία; τα αυτοκίνητα; Μπορούμε να σταματήσουμε τα εργοστάσια; να ακινητοποιήσουμε τα πολεμικά όπλα; Όχι. Λοιπόν  το ζοφερό μέλλον του πλανήτη μας, είναι δυστυχώς προδιαγεγραμμένο. Η  κλιματική αλλαγή είναι εμφανής και την πληρώνουν και τα άτυχα  ζώα, πολλά είδη των οποίων δεν άντεξαν. Δεν  προσαρμόστηκαν και εξαφανίστηκαν. Στο  βωμό του κέρδους και στο όνομα του χρήματος, όλα γίνονται θυσία. Πάντα υπάρχει    κρίση ανά τους αιώνες, με  άνοδο  και  κάθοδο.  Από  την αίγλη του Βυζαντίου,   στον όλεθρο και στον σκοταδισμό. Από  την κραταιά Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, στην υποδούλωση και στην παρακμή. Όμως  οι άνθρωποι έχασαν τα πιστεύω, τους υψηλούς στόχους και σκοπούς τους και την σωστή γραμμή πλεύσεως.  Συχνά βλέπουμε ανθρώπινα ερείπια, όπως εξαρτημένους από ναρκωτικές ουσίες. Έχουμε  άστεγους, φτώχια και εξαθλίωση  με εξαρτήσεις από το αλκοόλ και τα τυχερά παιχνίδια και  αύξηση των αυτοκτονιών. Έχουμε μετακίνηση των λαών και των πολιτισμών, με ανεξέλικτη μετανάστευση, για να ξεφύγουν από τον πόλεμο, την  βία και την φτώχεια. Όλοι και όλα περνούν κάποια  κρίση, όπως   η  Θρησκευτική πίστη, οι  πολιτικές ιδεολογίες  η ηθική και γενικά η κοινωνία, με τα δυσάρεστα αποτελέσματα. Φτάσαμε να μην σεβόμαστε τίποτα. Ούτε  τους νόμους της Πολιτείας, ούτε τους άγραφους νόμους της ηθικής,  ούτε τους κανόνες της Θρησκείας μας. Αλλά ούτε την οικογένεια, τα παιδιά και γενικά την κοινωνία, που ζούμε ανάμεσά της. Ακόμη  και την ένδοξη Ελληνική Σημαία μας, το ιδιαίτερο Εθνικό μας ιερό σύμβολο, το βεβηλώσαμε. Η  περήφανη γαλανόλευκη και μπροστάρισσα των αγώνων του έθνους μας, έγινε ροζ με μερικά κουρέλια, που τα ονόμασαν σύνθεση μοντέρνας τέχνης, για μια δίκαιη διαμαρτυρία. Μπορούσαν  να διαμαρτυρηθούν με χίλιους δυο άλλους τρόπους, κατά της ενδοοικογενειακής βίας, της παρενόχλησης και της  κακοποίησης των γυναικών.   Έτσι  διαπιστώνουμε ότι ο άνθρωπος, μπήκε σε μια κατηφορική πορεία, γιατί έχασε τον σκοπό και τα πιστεύω του και δεν έχει να πιαστεί από πουθενά. Ποτέ δεν  ικανοποιεί την απληστία του, τόση που οι λίγοι να έχουν τα πολλά και οι πολλοί να έχουν τα ολίγα. Ίσως η απόλυτη  Δημοκρατική ελευθερία, να έγινε ασυδοσία και αντικείμενο εκμετάλλευσης.   Ο  φυλακές γεμίζουν τελευταία και από νέα παιδιά. Ο  Σχολικός εκφοβισμός, τα μαχαιρώματα και η  βία μεταξύ των μαθητών ολόξενα και αυξάνονται. Παρόλα αυτά, επειδή δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον πλανήτη Γη, ζούμε στον Κόσμο τον απατηλό, με την ελπίδα ότι κάποτε όλα θα αλλάξουν. Αδύνατον να κατοικίσουμε μελλοντικά, στο Φεγγάρι ή στον μακρινό και αφιλόξενο Άρη. Αφού  βέβαια καταστρέψαμε τον δικό μας πλανήτη, ας πάρουν σειρά και οι άλλοι. Καιρός να προσγειωθούμε και να βγάλουμε όλοι το θηρίο της κακίας, από μέσα μας  και τη θέση του να πάρει, η χαρά των Χριστουγέννων, της Αγάπης και της Ειρήνης. Χρόνια Πολλά και Καλά και Ευλογημένα Χριστούγεννα.