Αρθρογραφία

0ταν η τεχνολογία, μπαίνει στις συνήθειες, της καθημερινότητας και στις σχέσεις των ανθρώπων...

Κάποτε είχαμε την καλή συνήθεια, να μαζεύουμε από κάρτες με ποδοσφαιριστές και καλλιτέχνες,  μέχρι σπιρτόκουτα, χαρτοπετσέτες, ξένα νομίσματα, καρτ ποστάλ και γραμματόσημα.   Θα  σταθώ στα τελευταία,  που αγοράζαμε από τα βιβλιοπωλεία, τα ειδικά άλμπουμ γραμματοσήμων, μαζί  με   εκείνων για τις φωτογραφίες μας.                            Η  σημερινή καλπάζουσα, τεχνολογική εξέλιξη της ηλεκτρονικής επικοινωνίας και της πληροφορικής, απορρόφησε και εξαφάνισε πολλά αντικείμενα, καθώς και τις συνήθειες που τα ακολουθούσαν, στον τότε τρόπο της  ζωής μας. Αναρωτιόμαστε   λοιπόν, που πήγαν οι φωτογραφικές μηχανές με τα φιλμ, τα τηλέφωνα με τις τηλεκάρτες και οι τηλεφωνικοί θάλαμοι,  με τους κερματοδέκτες.  Τόσα  χρήσιμα και απαραίτητα αντικείμενα, της προηγούμενης  τεχνολογίας, που τα κατάπιε κυριολεκτικά η νέα,  σύγχρονη και  προηγμένη τεχνολογία. Κρατώντας το έξυπνο τηλέφωνό μου το smart -phone -σμάρτ φον, είναι σαν να κρατώ ένα μαγικό ραβδάκι, που εξαφάνισε πολλές και χρήσιμες εφευρέσεις των τελευταίων ετών.  Ας   θυμηθούμε μερικές από αυτές. Πρώτα από όλα το συμβατικό, σταθερό τηλέφωνο, με το στρόγγυλο αριθμημένο καντράν, το οποίο σπάνια χρησιμοποιούμε, αλλά το έχουμε ως βάση για τη λειτουργία του Internet -διαδικτύου. Αξέχαστες και οι ανώνυμες φάρσες του. Μαζί του  ακολούθησαν και οι τηλεφωνικοί θάλαμοι, καθώς και τα καρτοτηλέφωνα. Στην Αγγλία και στο Γιβραλτάρ που βρέθηκα, προσπάθησα από περιέργεια να δω αν λειτουργούν ακόμη οι κόκκινοι,  χαρακτηριστικοί θάλαμοι. Αποτέλεσμα ήταν να περιοριστώ σε αναμνηστικές φωτογραφίες,  δίπλα τους, αφού παρέμειναν  απλά   ενθύμια.  Τα  ρολόγια χειρός, τα ξυπνητούρια, τα ρολόγια του τοίχου,  όσο απαραίτητα και αν είναι,  απέμειναν  πια μόνο ως διακοσμητικά αντικείμενα , αφού το έξυπνο τηλέφωνο, μας πληροφορεί για την  ώρα, καθώς και  για την θερμοκρασία και τον καιρό, καταργώντας το θερμόμετρο του τοίχου. Φυσικά το ξυπνητήρι, το έκαναν και οι Τηλεφωνικές Υπηρεσίας του ΟΤΕ,  με ειδική έξτρα χρέωση.  Οι  συμβατικές φωτογραφικές μηχανές,  οι στιγμιαίες της KODAK, της Polaroid, με φιλμ ή  με μικρό κασέτα και  οι βιντεοκάμερες, τα βίντεο και οι βιντεοκασέτες,   παραμένουν στο συρτάρι ως ευχάριστη ανάμνηση και σπάνια χρησιμοποιούνται, αφού το ηλεκτρονικό ‘μάτι’ του Smart-Phoneτου έξυπνου τηλεφώνου,  τα φωτογραφίζει και τα βιντεοσκοπεί  όλα.  Σειρά παίρνουν τα μουσικά συστήματα, όπως το κλασικό ράδιο με τις λυχνίες η το απλό  ραδιόφωνο, το  τρανζίστορ και  το  κασετόφωνο, με τις θρυλικές μπομπίνες και τις κασέτες και την κασετοπειρατεία τους. Επίσης  οι δίσκοι βινυλίου, τα αξέχαστα σαρανταπεντάρια, τα μουσικά ηχοσυστήματα αναπαραγωγής μουσικής,   όπως ο φωνογράφος,  η λατέρνα, τα πικάπ , τα τζουκ μποξ,  τα στερεοφωνικά συστήματα, μέχρι και οι δίσκοι ακτίνας, τα γνωστά μας CI-DI .   Έπονται  οι επιστολές και οι ευχετήριες κάρτες, τα καρτ ποστάλ, με τα τοπία και τα υπέροχα γραμματόσημα, που τις συνόδευαν. Αλλά και τα ρομαντικά ραβασάκια, τρόπος κρυφής επικοινωνίας των ερωτευμένων νέων. Όλα  αυτά, μαζί με τις έντυπες προσκλήσεις, και τα προσκλητήρια,  αντικαταστάθηκαν με τα ηλεκτρονικά μηνύματα και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και επικοινωνίας και περνούν σταδιακά στη λησμονιά.  Μένουν   τα γραμματόσημα στα άλμπουμ, για  να διηγούνται τον πολιτισμό, τα τοπία των χωρών και την ιστορία των ταχυδρομείων, των ΕΛΤΑ .  Όλα μέσα από την μανιακή συλλογή,  των φιλοτελιστών.                                                                                              Αξέχαστα θα μείνουν και πολλά έντυπα  ειδησεογραφικά μέσα, όπως εφημερίδες,  περιοδικά ποικίλης ύλης και κάθε εργαλείο ενημέρωσης. Επίσης οι χάρτες και οι Χρυσοί Οδηγοί, με τους ογκώδης τόμους τους, που αποτελούσαν τους πλήρως ενημερωμένους τηλεφωνικούς καταλόγους,  χάνονται.  Μαζί  χάθηκαν και  τα γνωστά βιβλιαράκια, σημειωματάρια τσέπης,  οι  τηλεφωνικές ατζέντες,  με τα ονόματα των  τηλεφώνων, γνωστών και φίλων. Διότι  ανοίγοντας το έξυπνο τηλέφωνο, μαθαίνουμε από τον ηλεκτρονικό τύπο, ποικιλία ειδήσεων, αρθρογραφία και γενική  ενημέρωση,  ντόπια,  πανελλήνια και παγκόσμια. Επίσης μέσα από τον ηλεκτρονικό Χρυσό Οδηγό, πληροφορούμαστε για κάθε τηλέφωνο που αναζητούμε.  Ακόμη  έχουμε περάσει μέσα  στο έξυπνο τηλέφωνο από λογαριασμούς, ταυτότητες, δημόσια επίσημα έγγραφα, μέχρι εισιτήρια κινηματογράφου και μέσων συγκοινωνίας. Φυσικά εξαφανίστηκαν, οι συσκευές τέλεφαξ και ο θρυλικός τηλέγραφος, με τα τηλεγραφήματα. Κάποτε  αυτά θα αποτελούν πολύτιμα συλλεκτικά αντικείμενα, στις βιτρίνες των  παλαιοπωλείων.  Αλλά και τα βιβλία, αγωνίζονται  να παραμείνουν στις ιδιωτικές και Δημόσιες  Βιβλιοθήκες,  καθώς και στα πλούσια  ράφια των βιβλιοπωλείων, αφού διαβάζονται και αυτά ηλεκτρονικά ή είναι φωνητικά βιβλία. Και όμως αναντικατάστατη είναι,  η άμεση ανάγνωση, ενός κειμένου και το ξεφύλλισμα, ενός βιβλίου. Οι μοναδικές εγκυκλοπαίδειες Δομή,   Πάπυρος Λαρούς,  Μπριτάνικα κλπ  αντικαταστάθηκαν από την Βικιπαίδεια.  Πολλοί λένε,  πως υπάρχει ψυχρότητα, ανάμεσα στον αναγνώστη και στον ηλεκτρονικό υπολογιστή.  Άλλοι πάλι  υποστηρίζουν, ότι έτσι περιορίζεται η αλόγιστη σπατάλη χαρτιού και ξυλείας, των αποψιλωμένων από τις πυρκαγιές δασών.                                                                                                 Τα  γνωστά επιτραπέζια παιχνίδια της παρέας,  έγιναν όλα ηλεκτρονικά. Εξαφανίστηκαν  το φιδάκι, ο γκρινιάρης, ο φωτεινός παντογνώστης. Αγωνίζονται  να παραμείνουν  και να ακονίζουν το ανθρώπινο μυαλό ακόμη, η Μονόπολη, ο Εκατομμυριούχος, το Σκάκι,  το Ντόμινο, το Τάβλι,  η Ντάμα, και τα χαρτιά,  που συγχρόνως είναι και ηλεκτρονικά.  Επίσης τα παιδικά παιχνίδια, τα κουρδιστά ή με μπαταριές σιγά, σιγά εξαφανίζονται, εμπρός  στην ηλεκτρονική καταιγίδα παιχνιδιών. Όλα  αυτά, αντικαταστάθηκαν από παιχνίδια βίας ή περιπέτειας,  μπροστά στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, στο τάμπλετ  και στο έξυπνο τηλέφωνο. Άλλαξαν και τα δώρα που πριν λίγα χρόνια χαρίζαμε, όπως  ένα οποιοδήποτε συμβατικό  παιχνίδι και τώρα αγοράζουμε, μια ηλεκτρονική συσκευή ή ένα  τηλέφωνο. Όσο για τα παραδοσιακά πορτοφόλια και το ρευστό χρήμα, τα μεν εξαφανίζονται, το δε χρήμα έγινε πλαστικό, ηλεκτρονικό με συναλλαγές σε ηλεκτρονικές κάρτες Poss. Καθώς  επίσης ψωνίζουμε ή πληρώνουμε λογαριασμούς και Τραπεζικές υποχρεώσεις,  μέσω του διαδικτύου με - e. banking. Ακόμη  και η εκπαίδευση γίνεται ηλεκτρονικά μέσω του διαδικτύου- με Internet.   Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 εμφανίστηκαν τα κινητά τηλέφωνα. Από το 2007 οι τηλεφωνικές συσκευές,  γίνονται όλο και πιο έξυπνες και το δίκτυο επικοινωνίας,  πιο δυνατό και πιο άμεσο. Έτσι εκεί που νομίζαμε το ακατόρθωτο, βλέποντας τον πολυμήχανο Τζέιμς Μποντ πράκτορα 007, να συνομιλεί με ασύρματες συσκευές, μέσα από την πολυτελή λιμουζίνα του τύπου AstonMartin, όλα έγιναν εφικτά.  Με θαυμασμό μιλάμε με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή και με το έξυπνο τηλέφωνο, στην φίλη μας στην μακρινή Αυστραλία, κοιτάζοντάς την, σαν να είναι απέναντι μας.  Αν η τηλεόραση αποτελεί παράθυρο στον κόσμο, το διαδίκτυο είναι η μεγάλη πόρτα, που μπαινοβγαίνει το καλό και το κακό. Εξαρτάται αν εμείς   θα του το επιτρέψουμε.                                         Στα άυλα πράγματα που επηρέασε η συχνή χρήση του έξυπνου τηλεφώνου, είναι και η κοινωνικότητα των ανθρώπων. Είναι  ο χρόνος που αναλώνουν πάνω από αυτό σε ταχυδρομική επικοινωνία -e. mail, σε μηνύματα, σε  διαδικτυακές γνωριμίες, σε  κρυφές σχέσεις. Ακόμη  και σε εκδικητικές και προσβλητικές καταστάσεις, με φωτογραφικούς διασυρμούς και διαπόμπευση προσωπικών δεδομένων. Η υπέρβαση γίνεται  με τις γνωριμίες με αγνώστους, που καταλήγουν συχνά, σε οικογενειακές και ατομικές τραγωδίες.  Όλοι ζούμε το φαινόμενο παρέας και συγχρόνως της  αποξένωσης.  Περπατάμε στο δρόμο  και μιλάμε μόνοι μας, σε μια φορητή τηλεφωνική συσκευή. Καθισμένοι σε μια  καφετέρια, αντί να απολαύσουμε  ό, τι παραγγέλλαμε όλοι μαζί, με χαρούμενη  και  εποικοδομητική συζήτηση,  με  ανταλλαγή απόψεων, καταλήγουμε   ο καθένας σκυμμένος πάνω από το κινητό του, στην δική του προσωπική μοναξιά,  μέσα   στο   δικό του ατομικό ηλεκτρονικό κόσμο.  Ο  χρόνος που σπαταλάμε, σε ανούσιες επικοινωνίες και σε ανώφελα μηνύματα με ξένους, δεν αναπληρώνεται δημιουργικά. Είναι  χαμένος και η απώλεια της ουσιαστικής κοινωνικότητας, μεταξύ των ανθρώπων, είναι το υψηλό τίμημα για τις αμέτρητες ευκολίες, που έφερε το διαδίχτυο και το έξυπνο κινητό μας. Παρόλα αυτά,  τα κινητά τηλέφωνα  θα εξελίσσονται σε πιο νέα μοντέλα, από θερμόμετρα καιρού,  μέχρι θερμόμετρα πυρετού, καταργώντας  και  ιατρικά, βασικά εργαλεία.  Έτσι προχωράει η τεχνολογία με ταχύτατους ρυθμούς, πότε σε βάρος των ανθρώπων, (βλέπε επικινδυνότητα με τα ραδιοκύματα) και πότε σε βάρος παλιών χρήσιμων ανακαλύψεων, καταργώντας την τεχνολογία των προηγούμενων εφευρέσεων.                                                                 Άραγε με την τεχνική νοημοσύνη, τι εξελίξεις θα έχουμε;                              Θα  καταργηθεί και ο ανθρώπινος νους, αυτός που ευθύνεται για το τελευταίο,  ηλεκτρονικό τεχνολογικό  θαύμα;

Οι Απόκριες φεύγουν και οι μασκαράδες της πολιτικής σκηνής έρχονται...

Τι και αν η χώρα μας ταλανίζεται, από εξωτερικά και εσωτερικά προβλήματα.  Με  την εγκληματικότητα κάθε είδους, να έγινε πια καθημερινότητα. Με τους άστεγους και τους εξαθλιωμένους εξαρτημένους, να αυξάνουν. Με την μετανάστευση, νόμιμη και μη να μας κατακλύζει. Με  τους ανέργους να ψυχροζούν, με τα φιλανθρωπικά συσσίτια.  Με την ενεργειακή κρίση και με  τις αλματώδεις αυξήσεις των τροφίμων και των  αγαθών, οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Με τον κοσμάκη να παλεύει, για να επιβιώσει ή να ψάχνει απεγνωσμένα κάποιο σωστό  Νοσηλευτικό Ίδρυμα, για να γιατρευτεί.Με τον απόηχο της πανδημίας, τις επιδράσεις των εμβολίων  και τις μεταλλάξεις των μολυσματικών ιών, να μας ταλαιπωρούν.  Κλείνει και το Τριώδιο και γεμίσαμε από πολιτικούς μασκαράδες. Δεν μας έφταναν οι ‘καμουζέλες’ που ακολουθούν τα έθιμα της Αποκριάς, έχουμε και τους πολιτικούς γυρολόγους και τους μασκαράδες, γύρω από το γαϊτανάκι της πολιτικής.Με μια μόνιμη μάσκα με ζωγραφιστό χαμόγελο, θα τους βρούμε παντού, στις διάφορες εκδηλώσεις Συλλόγων, στις Πλατείες, στα καφενεία, στις Εκκλησιές, στα πανηγύρια. Έχουν γίνει απρόσκλητη κολλιτσίδα, σε γάμους, βαπτίσεις και σε κάθε κοινωνικό γεγονός, ευχάριστο ή δυσάρεστο. Μετά τις εκλογές, με το ζόρι θα μας χαιρετούν και το τηλέφωνο, αυτό που μας έδωσαν, θα είναι διαρκώς απενεργοποιημένο! Απαραίτητη είναι η προεκλογική παρουσία τους, σε κάθε Βασιλόπιτα, που όπως πάει, θα κρατάει μέχρι και τη Σαρακοστή και κινδυνεύει να γίνει Λαμπρόπιττα!Με την ευγενική και φαινομενικά καλοσυνάτη μάσκα, η οποία κρύβει επιμελώς τον εγωκεντρικό  χαρακτήρα τους, προσεγγίζουν τους πάντες από μωρά παιδιά, μέχρι υπερήλικες και τους τάζουν τα πάντα. Έτσι βλέπουμε διαφόρων ειδών υποψήφιους πολιτικούς, από νέους, που λένε ότι έχουν διάθεση για προσφορά, μέχρι παλιούς παροπλισμένους, που δεν ξεκολλάνε από την πολιτική καρέκλα. Στην ουσία, κάνεις σοβαρός δεν θέλει να ασχοληθεί σοβαρά με την πολιτική. Μερικοί άσχετοι τελείως με τα τεκταινόμενα τρέχουν να προλάβουν καρέκλες. Όπως θεατρίνοι, τραγουδιστές, μοντέλα, ποδοσφαιριστές, αθλητές, δημοσιογράφοι του κουτσομπολιού, προσπαθούν μέσω της πολίτικης σκηνής, να βολευτούν σαν (βο-λευτές), βουλευτές στη Βουλή. Εκλογές έρχονται σύντομα, για αυτό κόμματα και πολιτικοί, έχουν αφηνιάσει για την κατάκτηση της καρέκλας. Μα τι έχει επιτέλους αυτή η πολιτική καρέκλα; Τόσο μεγάλο είναι το βάζο με το μελί;Και βέβαια το χρήμα πολύ αρνήθηκαν, την δόξα κανένας!  Όμως, αυτοί τα θέλουν και τα δύο. Η καρέκλα της εξουσίας από τον πιο απλό Δημοτικό σύμβουλο, μέχρι και τον Πρωθυπουργό, έχει ολόκληρο πηγάδι από μέλι.Όταν πάρεις την εξουσία, έχεις ένα σίγουρο παχυλό μισθό, έχεις πρόσβαση σε όλα και σε όλους και μπορείς να βολέψεις και τους κολλητούς σου κηφήνες. Έχεις τα δωρεάν προνόμια, τα ταξίδια σου, τις καθημερινές σου απολαύσεις και φυσικά αν είσαι  και λίγο άτακτος, εκτός από τη γραμματέα σου, μπορείς να έχεις και την κάθε εύκολη πεταλουδίτσα της νύχτας.  Φυσικά όλα αυτά τα πληρώνει ο λαός, μέσω των φόρων.  Όλοι οι πολιτικάντηδες με το ζωγραφιστό χαμόγελο, υπόσχονται προεκλογικά, ότι θα προσφέρουν πολλά.  Πως θα τα προσφέρουν;  Με τι οικονομικά αποθέματα;  Όταν δανειστήκαμε, από Διεθνείς τοκογλύφους και τα Κρατικά ταμεία μας είναι συνεχώς άδεια; Αλήθεια δεν βλέπουν πόσο υποφέρει ο λαός, πόσο βουλιάζει στην ανεργία η χώρα και το μόνο που τους νοιάζει, είναι η εξουσιομανία και η καρεκλομανία  τους;Με την (‘μουτσούνα,’) μάσκα, της καλοπροαίρετης προσφοράς, οι υποψήφιοι πολιτικοί, προσπαθούν να ξεγελάσουν τον ψηφοφόρο, που καλείται να πάρει μέρος στις προσεχείς εκλογικές αναμετρήσεις.Αλλά και πάλι θα κληθεί οσονούπω,  να εκλέξει και να στείλει στην Γερμανοκρατούμενη Ευρωβουλή, μερικά σκυλάκια, που θα κουνούν την ουρά τους, μόλις τους γνέψει η  Γερμανοτραφής αρχηγός,  μαζί με τα μεγάλα Ευρωσκυλιά της δήθεν αλτρουιστικής, ετοιμόρροπης και διεφθαρμένης Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θα στείλουμε στην Ευρωβουλή μερικά άτομα, που θα μας διατάζουν αν θα πρέπει να ψαρεύουμε και τι θα ψαρεύουμε, αν θα πρέπει να φυτεύουμε και τι θα φυτεύουμε και αν θα πρέπει να βόσκουμε και τι θα βόσκουμε. Ύστερα τον ιδρώτα της αγροτιάς, θα τον παίρνουν όλο αυτοί, υπό μορφή διαφόρων καθημερινών χαρατσιών και φόρων. Θα στείλουμε στην πολιτική εξουσία μικρούς και μεγάλους, που θα μας διαφεντεύουν στη Βουλή, στους Δήμους, στις Περιφέρειες, που θα κοιτάνε την προσωπική προβολή, το συμφέρον και το δικό τους βόλεμα και των κολλητών τους και στο τέλος δεν θα έχουν αλλάξει τίποτα προς το καλλίτερο, τον τόπο μας; Θα ψηφίσουμε τους εκλεκτούς των κομμάτων, που μέχρι σήμερα οδηγούν δεκάδες νοικοκύρηδες στην αυτοκτονία ή στους δρόμους σαν άστεγους; Αυτούς που καταστρέφουν με την πολιτική τους οικονομικά, όλους τους Έλληνες και είναι η αιτία να υποφέρουν άνθρωποι της υπαίθρου, όπως αγρότες, βοσκοί, ψαράδες, αλλά και έμποροι ή εργάτες σε διάφορα πόστα; Όσο για τους δανειολήπτες, γυρίσαμε στην αλήστου μνήμης  εποχή,  με τους νόμιμους τοκογλύφους  των Τραπεζών,  που στέλλουν Δικαστικούς επιμελητές και ξεσπιτώνουν με συνεχείς κατασχέσεις τους ιδιοκτήτες σπιτιών, για  λίγες οφειλές στα υπέρογκα δάνεια που τους έδωσαν.  Θα στηρίξουμε τα κόμματα, που ψηφίζουν τα μνημόνια και τους διάφορους επιζήμιους νόμους, για να μας τα παίρνουν από τις συντάξεις και τους μισθούς και να θεσπίζουν εξοντωτικούς φόρους; Θα ψηφίσουμε όσους υπηρετούν τα Ξένα συμφέροντα και σκύβουν το κεφάλι,  για χάρη της εφήμερης εξουσίας; Θα ψηφίσουμε αυτούς που υποβίβασαν την ποιότητα της Παιδείας και της Εκπαίδευσης, καταργώντας τμηματικά θέσεις και εκπαιδευτικά τμήματα, με εντολή των  Ξένων δανειστών; Θα ψηφίσουμε αυτούς που χειρίζονται τα θέματα της Υγείας και της ζωής των ανθρώπων, με ανάλγητο τρόπο στερώντας τους τα βασικά Φάρμακα και την αναγκαία περίθαλψη; Έχουμε τρανό παράδειγμα, τις αιώνιες υποσχέσεις όλων των πολιτικών, για τα προβλήματα του Νοσοκομείου στο νησί μας και για την δημιουργία ενός Νέου και σύγχρονου Νοσοκομείου. Θα στηρίξουμε όσους ξεπουλούν τον Δημόσιο πλούτο μας ή αυτούς που αναγκάζουν το λαό, να ξεπουλά τα λιγοστά οικογενειακά, ασημένια και χρυσά του κειμήλια; Αν αντέχουμε περισσότερες στερήσεις, μειώσεις μισθών και συντάξεων, περισσότερη ταλαιπωρία, αν δεν μας νοιάζει τι άλλο κακό μας ετοιμάζουν και πάλι, ας τους ψηφίσουμε.  Ας τρέξουμε όλα τα αρνιά, να ψηφίσουμε τους λύκους, που λυμαίνονται τις ζωές και τις περιούσιες μας. Όλη μέρα οι πολιτικοί κάθε κόμματος, γαυγίζουν σαν τα λυσσασμένα σκυλιά και τσακώνονται για την εξουσία στις τηλεοράσεις και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και λοιπής ενημέρωσης.  Άφαντος ο πολίτικος πολιτισμός. Μερικοί φανατίζονται.  Η μεγαλύτερη πληγή στον κόσμο είναι ο φανατισμούς, είτε φυλετικός, είτε Θρησκευτικός, είτε πολίτικος, είτε αθλητικός. Καιρός να τους τραβήξουμε την μάσκα του πονηρού πολιτευτή, μασκαρά, για να  φανεί η αληθινή μπαμπέσικη μουτσούνα του και να την μαυρίσουμε! Σίγουρα ο σοφός λαός, ξέρει να εκτιμήσει τους σωστούς πολιτικούς και ελπίζουμε να τους επιλέξει.Αλλιώς η μεγαλύτερη επανάσταση  που θα κάνουν οι πολίτες, είναι να τους μαυρίσουν όλους, είτε με την αποχή, είτε με το άδειο ψηφοδέλτιο, γιατί τόσο άδειοι που είναι οι μασκαράδες της πολιτικής, αυτό και μόνον αυτό, τους αξίζει. Αλλά τι να κάνουμε, αφού ‘η πολιτική είναι σαν το αποχωρητήριο, βρώμικη μεν αναγκαία δε.’ Βολταίρος -Γάλλος φιλόσοφος και πολίτικος.(1694-1778 )Υ.Γ. Από αυτό το άρθρο εξαιρούνται οι καλοί της πολιτικής ζωής, που δυστυχώς είναι σπάνιοι και πάρα πολύ  λίγοι.Ξανθίππη Αγρέλλη

Η Τσικνοπέμπτη, οι Αποκριές και το έθιμο της Κοκκάλας στην Κω

Τσικνοπέμπτη και μετά carnaval - Καρναβάλι, δηλ. η αμέσως επόμενη περίοδος αποχής από το κρέας, σύμφωνα με την Λατινικά. Η Τσικνοπέμπτη λέγεται έτσι, διότι παραδοσιακά τσικνίζουν στα κάρβουνα και δεν μαγειρεύουν το κρέας.  Η απομάκρυνση από την κρεατοφαγία και η απόλαυση κρέατος την τελευταία Κυριακή του Τριωδίου,  προ της Καθαράς Δευτέρας και της Μεγάλης Σαρακοστής, λέγεται Καρναβάλι και  Κυριακή της Απόκρεω. Οι Αποκριές πριν την Σαρακοστή, γιορτάζονταν στα χωριά, με ιδιαίτερα σκωπτικό τρόπο. Πολλές  φορές, οι γυναίκες ντύνονταν άνδρες και οι άνδρες γυναίκες, μουτζουρώνοντας τα πρόσωπα τους, για να μην αναγνωρίζονται. Γυρνούσαν  τα σπίτια ή ακολουθούσαν την φοβερή Κοκκάλα, στις γειτονιές. Αυτή ήταν φτιαγμένη από κεφαλή πεθαμένου γαιδάρου, αποξηραμένη και στερεωμένη σε ένα ξύλο, για να μπορούν να την χειρίζονται ανάλογα. Την  κρατούσε ένας, σκεπασμένος μεταμφιεσμένος, με ένα υφαντό χράμι. Με  το που σκοτείνιαζε, έβγαινε στα πέτρινα σοκάκια και στις γειτονιές του χωρίου, παρέα με ντυμένες καμουζέλες ή μασκαράδες. Στο  μπροστινό μέρος η κοκκάλα, είχε κρεμασμένη μια μαντροκουδούνα και ήταν ο φόβος και ο τρόμος, κυρίως των παιδιών. Αυτός  που κρατούσε την κοκκάλα, χόρευε ένα ειδικό πηδηχτό και αστείο χορό, ενώ έπαιζαν τα παραδοσιακά όργανα μουσική. Μαζί  με τις καμουζέλες, ακολουθούσαν και διασκέδαζαν και οι  μασκαράδες ή τα αλαφάκια, που ήταν όλοι βαμμένοι με κάρβουνο και μουτζουρωμένοι με την καπναιθάλη του τζακιού. Ήταν δε  σκεπασμένοι με χράμια και πολύχρωμες υφαντές, στον αργαλειό κουρελούδες. Το σούρουπο, γύρναγαν στους δρόμους ή κτύπαγαν τις πόρτες στις αποσπερίδες και οι νοικοκυραίοι τους κερνούσαν άφθονο ούζο, κρασί, γλυκίσματα  και παραδοσιακούς μεζέδες.  Αργά το βράδυ, έκαιγαν το στοιχειό της κοκκάλας, στην πλατεία του χωριού. Πολλές φορές οι μεταμφιεσμένοι, όταν συναντούσαν περαστικούς στο δρόμο, τους πέταγαν αλεύρι στο πρόσωπο και έκαναν έτσι, τα αλευρώματα. Μέχρι  σήμερα το έθιμο της ‘κοκκάλας’, αναβιώνει μέσα από διάφορους ντόπιους, Πολιτιστικούς Συλλόγους την περίοδο της Αποκριάς.  Τις Αποκριές το ‘carnival’ τις  γιορτάζουν κατά το μήνα Νοέμβριο και οι Δυτικές Ευρωπαϊκές και Αμερικανικές χώρες, καθώς στον Καναδά και στην Αυστραλία, όπου μεταμφιέζονται και τις λένε  Halloween- (Χάλοουιν.)  Οι  Αποκριές θεωρούνται  απομεινάρι των Διονυσιακών εορτών, των Αρχαίων Ελλήνων. Χαρακτηρίζονται  δε, από ασταμάτητο  χορό, κέφι και τραγούδι. Το  γλέντι συνοδεύει και το κρασί, που ρέει άφθονο, καθώς επίσης και τα σκωπτικά πειράγματα. Στα χωριά τραγουδούσαν τα Αποκριάτικα, αστεία δύστυχα, όπως αυτό.  ‘Ήρθαν  οι Αποκριές, που σαρτούνε οι λωλές.     Οι λωλές και οι παλαβές και χορεύουν, γριές και νιές’. Σ.Σ.(σαρτούνε δηλ. χοροπηδάνε)

Το Γενικό Νοσοκομείο της Κω και το μάθημα που πήραμε από την φονική πανδημία

Τους βλέπαμε συνεχώς, να τρέχουν πάνω κάτω. Ιατροί  όσοι απέμειναν, νοσηλευτές αεικίνητοι  όλοι, για  να αντιμετωπίσουν κάθε δύσκολο ή εύκολο περιστατικό. Όμως παρά τις φιλότιμες και υπεράνθρωπες προσπάθειες του Ιατρικού, νοσηλευτικού και εργατικού δυναμικού, το Νοσοκομείο της Κω, έχει και θα εξακολουθήσει να έχει, κενά, ελλείψεις και πολλά προβλήματα. Για αυτό χρειάζεται την προσοχή όλων μας και κυρίως των αρμοδίων, κυβερνητικών και τοπικών αρχών. Ήρθαν είδαν, απήλθαν και θα ξανάρθουν οι γυρολόγοι της πολίτικης σκηνής, φορτωμένοι με τόνους προεκλογικές και μετεκλογικές υποσχέσεις. Μεγάλα λόγια,  πότε για ανανέωση και αναβάθμιση του υπάρχοντος Δημοσίου Ιδρύματος, Υγειονομικής περίθαλψης και πότε για την άμεση θεμελίωση ενός νέου Νοσοκομείου, στο εγγύς ή  στο απώτερο μέλλον. Θυμίζοντας  έτσι την σοφή παροιμία, πως ‘ο Μανώλης με τα λόγια, κτίζει ανώγεια και κατώγεια’.  Πέρασαν τρία χρόνια, από τότε που ανακοινώθηκε πως από το τέλος του 2019, ξεκίνησε μια Παγκόσμια σοβαρή απειλή, για την Υγεία όλου του κόσμου. Ότι κυκλοφορεί ένας  πολύ μεταδοτικός, θανατηφόρος ιός που διαλύει κυρίως τους πνεύμονες και σκοτώνει τους ανθρώπους. Στις  30 Ιανουαρίου του2020,  ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, μας ανακοινώσε τότε πως ο πολύ κολλητικός θανατηφόρος νέος κορονο-ιός,  που πρωτοεμφανίστηκε στην πόλη Γιουχάν της Κίνας, αποτελούσε μια μεγάλη απειλή και ένα πολύ σοβαρό λόγο ανησυχίας, αλλά και προφύλαξης σε παγκόσμιο επίπεδο.  Σε λίγο καιρό όλοι μιλούσαν, για την τραγική εξέλιξη μιας Παγκόσμιας, θανατηφόρου πανδημίας, με τα Νοσοκομεία να βρίσκονται σε πανικό, σε όλο τον κόσμο.Τα  ταξίδια με τραίνα, πλοία ,οι κρουαζιέρες, τα αμέτρητα αεροπλάνα, τα αεροδρόμια, οι σταθμοί, μετέδωσαν αστραπιαία τον θανατηφόρο ιό, των αναπνευστικών οργάνων. Η  εμπειρία μετά από αυτή την πανδημία, φαίνεται να είναι μοναδική στην παγκόσμια ιστορία. Φτάνει να σκεφτούμε, ότι σε πάρα πολλές χώρες, οι κάτοικοι μπήκαν σε καραντίνα, σε κατ’ οίκον περιορισμό, αποκλεισμό, (λοκ-ντάουν), κλείδωμα στα σπίτια και γενική απομόνωση. Έτσι  η Άνοιξη του 2020, μέχρι και του 2021, έγινε απότομα Χειμώνας για το εμπόριο, τον τουρισμό, τα ταξίδια, τις μετακινήσεις, τις κοινωνικές σχέσεις και γενικά την κυκλοφορία. Τότε, είχαν παγώσει όλα. Τόσο,  που φτάσαμε στο ευνοϊκό αποτέλεσμα, να καθαρίσει η ατμόσφαιρα, από την απότομη δραστική μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, στα εργοστάσια και στα μέσα συγκοινωνίας.  Παρόλα αυτά, την ίδια στιγμή βιώσαμε όλοι τραγικές στιγμές στα Νοσοκομεία, μικρά και μεγάλα, όπως και στο μικρό το δικό μας, στο νησάκι μας, όταν προσπαθούσαν απροετοίμαστα να καλύψουν τη ζήτηση σε κλίνες και στην εντατική, για να ανακουφιστούν οι αμέτρητοι πάσχοντες, θύματα του κορονο-ιού. Πολλοί Γιατροί  και νοσηλευτές, χάθηκαν στο καθήκον για πάντα, στην προσπάθεια τους να αντιμετωπίσουν  το αήττητο θηρίο, της θανατηφόρου πανδημίας. Παράλληλα, εκτός από τα διάφορα ισχυρά  φάρμακα, ρίχτηκαν στη μάχη και τα εμβόλια, που  εμφανίστηκαν μέσα σε ένα χρόνο και ήταν πέντε -έξι διαφορετικά εμβόλια, από διαφορετικές χώρες προέλευσης.  Δεν  είμαστε ειδικοί Ιατροί ή Φαρμακοποιοί, για να αξιολογήσουμε αν τα δοκιμασμένα σε σύντομο χρόνο σύγχρονα εμβόλια, ήταν ακίνδυνα, ούτε είμαστε Βιολόγοι ή Χημικοί, για να γνωρίζουμε ακριβώς την σύνθεση τους, ώστε να κατανοήσουμε τα αποτελέσματα τους.  Ακούσαμε όμως ότι άλλους έσωσαν και άλλους κατέστρεψαν, ή  τους έστειλαν στον Παράδεισο. Διότι όλοι χάσαμε αγαπημένα πρόσωπα, εμβολιασμένα και μη από τον φονικό ιο   και από τις παρενέργειες των εμβολίων, αφού  γέμισαν τα κοιμητήρια από άτυχους ασθενείς, χτυπημένους από τον ιο που κατέληξαν. Χάσαμε  αγαπημένους συγγενείς, γείτονες, φίλους και πήραμε ένα μεγάλο μάθημα, ότι η πανδημία δεν κτύπησε όλες τις κοινωνίες των ανθρώπων, με τον ίδιο τρόπο. Η  θανατηφόρα πανδημία, έπληξε κυρίως τους ηλικιωμένους  και τους φιλάσθενους, σε ευαίσθητο επίπεδο υψηλού κινδύνου. Παράλληλα αποδείχθηκε περίτρανα, πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η άνιση και ελλιπής πρόσβαση στην περίθαλψη και κάτω από αντίξοες συνθήκες και ελλείψεις, τις οποίες  αντιμετώπισε και το Νοσοκομείο μας. Τελικά είμαστε όλοι, ευάλωτοι και ίσοι στη ζωή και απέναντι στον θάνατο. Ζήσαμε  και ακούσαμε πολλά, κατά την διάρκεια του εγκλεισμού στα σπίτια, λόγω της πανδημίας. Για   την εκπαίδευση των παιδιών και φοιτητών, που πνευματικά και μαθησιακά ακρωτηριάστηκε, για την αύξηση της ενδο-οικογενειακής βίας και των εγκλημάτων. Σύμφωνα  με τις Στατιστικές των Υγειονομικών Υπηρεσιών, ένας στους τέσσερεις Έλληνες, υποφέρει από κάποιο είδος ψυχολογικών προβλημάτων, μετά τον εγκλεισμό. Όσο  για εμάς τους Χριστιανούς,  η  αποχή από τις Εκκλησίες και τις Γιορτές, ήταν ιδιαίτερα αισθητή. Δεν   νοιώσαμε την Λαμπρή ημέρα του Πάσχα και δεν την γιορτάσαμε, όπως συνηθίζουμε. Αλλά  και οι μεγάλες ξεχωριστές, Χριστουγεννιάτικες Γιορτές, δεν γιορτάσθηκαν όπως παλιά. Φυσικά  μέσα σε αυτό τον απολογισμό, ανεστάλησαν οι συγκεντρώσεις, εξαφανίστηκαν οι διασκεδάσεις  και νέκρωσαν οι κάθε είδους ανθρώπινες επαφές και οι οικογενειακές συναντήσεις. Όμως  κατανοήσαμε πόσο σημαντικό είναι οι άνθρωποι, να στηρίζουν το σύστημα Υγείας και να μην το πυροβολούν, διότι όλοι έχουμε την ανάγκη του. Όλοι χρειαζόμαστε τους εργαζόμενους σε ουσιώδεις θέσεις,  σε εφοδιαστικές αλυσίδες, φαρμάκων, τροφών και αγαθών, οι οποίοι ρίσκαραν την ζωή τους. Επίσης οφείλουμε ευγνωμοσύνη, στους ανθρώπους της καθαριότητας και της λειτουργίας των βασικών υποδομών του τόπου μας, που κάποτε δεν τους υπολογίζαμε τόσο πολύ.  Όλοι διαπιστώσαμε στις κρίσιμες εκείνες στιγμές, πως η ύπαρξη  εξειδικευμένων ατόμων, δεν επαρκεί και δεν μπορεί να δώσει όλες τις απαντήσεις και τις λύσεις, ώστε να καλύψει το Κράτος όλες τις ανάγκες του. Και όμως  χρειάζεται η ισχυρή παρουσία του Κράτους, για να μπορεί με ακρίβεια να προστατέψει και να καλύψει, το συλλογικό Δημόσιο συμφέρον. Στο μεταξύ αναγνωρίσαμε, ότι πρόοδος είναι  να καταλαβαίνουμε πιο μέτρο μπορεί να αποδώσει θετικά και πιο όχι, όπως οι μάσκες, τα απολυμαντικά, ο εγκλεισμός, η καραντίνα και  τα εμβόλια.  Πολλοί  ισχυρίζονταν, ότι τα διάφορα μέτρα κινδύνευαν να δημιουργήσουν περισσότερα προβλήματα, από αυτά που υποτίθεται ότι θα έλυναν. Άλλοι  τα θεωρούσαν υπερβολή και όχι απολύτως αναγκαία, για να εμποδίσουν την εξάπλωση της φονικής πανδημίας. Σεβαστή  η γνώμη και η άποψη όλων, αλλά τελικά  κυριάρχησε η γνώμη της αρμόδιας Ιατροφαρμακευτικής κοινότητας.  Άραγε έπειτα από αυτά τα τρία χρόνια, τα παθήματα μας έγιναν μαθήματα; Στη συνέχεια, το ερώτημα είναι, αν όλα αυτά τα μαθήματα που πήραμε, συνεχίζουμε να τα κρατάμε και το κυριότερο να τα κάνουμε πράξη; Πολύ  φοβούνται πως όχι, διότι η απειλή δεν εξαφανίστηκε τελείως. Ο ιός ξέρει να παραλλάζεται, να προσαρμόζεται, να ξεγελά τα εμβόλια και να προκαλεί επανειλημμένες λοιμώξεις, καθώς  και να υποτροπιάζει σε εμβολιασμένους και σε ανεμβολίαστους. Κι όμως υπάρχει μια απερίσκεπτη, ορμητική και χειμαρρώδης επιστροφή στην καθημερινή κανονικότητα, θεωρώντας ζοφερή παρένθεση, την πανδημία και ό, τι ζήσαμε και περάσαμε εξ αιτίας της. Αυτά τα τρία δύσκολα χρόνια, νοιώσαμε στο πετσί μας την μοναξιά και αντιληφθήκαμε, την σημασία της αλληλεγγύης,  της αλληλοβοήθειας, του αλτρουισμού και της ανιδιοτελούς προσφοράς. Πιο πολύ, την ανάγκη προστασίας και αρωγής στον συνάνθρωπο μας, ώστε κανείς να μην νιώθει αβοήθητος και μόνος του, με τον πόνο του. Την δύσκολη περίοδο της πανδημίας, οικοδομήθηκε  ξεχωριστή  σχέση με την Ιατρική επιστήμη και τους λειτουργούς της, τους νοσηλευτές, που ακόμη υπηρετούν στο μικρό και παμπάλαιο  Νοσοκομείο της Κω. Άραγε  είναι απόλυτα προετοιμασμένος ο κόσμος και ο δικός μας μικρόκοσμος, του Νοσοκομείου μας, για μια ενδεχόμενη επομένη παγκόσμια πανδημία; Αφού  η κλιματική αλλαγή, οι φυσικές καταστροφές, η καταστροφή του περιβάλλοντος και τα φυτοφάρμακα, είναι σύμμαχοι νέων ασθενειών και  δεν πρόκειται να σταματήσουν οι διάφορες παγκόσμιες απειλές, για την Δημόσια Υγεία. Αλλά  ούτε και τα παθήματα της πανδημίας που όλοι πήραμε, έγιναν μαθήματα, για να αφορούν δήθεν μια καλύτερη επομένη διαφορετική ημέρα. Όμως  αφορούν την Δημόσια Υγεία στο Νοσοκομείο της Κω και σε πολλά άλλα, όπου  υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις Ιατρικού, νοσηλευτικού προσωπικού και απαραίτητου υλικού, για περίθαλψη και θεραπεία. Η τοπική δράση, η εμπιστοσύνη, χωρίς κούφια λόγια και ψηφοθηρικές υποσχέσεις,  πρέπει να είναι οι πυλώνες,  όπου πάνω τους θα οικοδομηθεί η προετοιμασία και η αντιμετώπιση, για μια νέα επόμενη  σοβαρή Υγειονομική κρίση. Άλλα  και για το αίσθημα ασφάλειας, για την Υγιεινή και τη  σωστή περίθαλψη των κάτοικων. Όλοι γνωρίζουμε πως η Ιστορία δεν είναι καθόλου επιεικής στο μέλλον, με όσους δεν προσέχουν και υποτιμούν τα μαθήματα, που εκείνη τους έδωσε στο παρελθόν.

Άραγε από τι κινδυνεύει η Δημοκρατία σήμερα στην Ελλάδα;

Στον απόηχο μιας θλιβερής ‘Βασιλικής τελετής’, του ‘Βασιλέως ημών γενομένου’ πλανάται  ένα ερώτημα στα χείλη των πολιτικών, αλλά και του κόσμου.   Πόσο κινδυνεύει η Δημοκρατία στην Ελλάδα, μετά και το θλιβερό γεγονός της εκδημίας του τελευταίου της Βασιλιά; ‘Ψωμί, ελιά και Κότσο Βασιλιά’. Καιρό  είχε να ακουστεί αυτό το λαϊκό σύνθημα, που χάραξε την ιστορία της Ελλάδας. Μήπως  τελικά η νυν Κυβέρνηση κατάφερε το αντίθετο, από το προσδοκώμενο αποτέλεσμα, δηλ  να κάνει με τον πιο ανώδυνο τρόπο, πιο αγαπητό τον εκλιπόντα Μονάρχη και την οικογένεια του και να αναστήσει την συμπάθεια του λαού, στον κατηργημένο θεσμό της Βασιλείας;  Υπολογίζουν πως ο κόσμος που μαζεύτηκε στην κηδεία και στο λαϊκό προσκύνημα, ήταν πάνω από δέκα χιλιάδες. Για τον ‘Βασιλιά της καρδιάς τους’, μαζεύτηκαν  λένε πολλοί φανατικοί βασιλόφρονες, αλλά και νέοι, που ήθελαν να πάρουν μια γεύση από την παρουσία των Βασιλικών Ευρωπαϊκών οίκων.   Μπορεί  ο τελευταίος Βασιλιάς της Ελλάδας, να βασίλεψε ενεργά μόνο για τρία χρόνια, όμως αγαπήθηκε και μισήθηκε ταυτόχρονα όσο κανείς άλλος, από διάφορες ομάδες ανθρώπων,  που άλλοι τον συμπάθησαν και άλλοι τον αντιπάθησαν.  Είναι  γεγονός όταν φύγει από τη ζωή ένα ξεχωριστό, δημόσιο πρόσωπο, για τους εχθρούς του δεν έχει αξία, γιατί το θεωρούν πια ακίνδυνο.  Για  τους φανατικούς φίλους του όμως, έχει μεγάλη αξία. Κάτι που δεν υπολόγισαν σωστά, οι Κυβερνητικοί σύμβουλοι και ίσως να τους στοιχίσει σε ψήφους.  Αν και προσπάθησαν προεκλογικά και ψηφοθηρικά, να τον ταπεινώσουν, να τον υποτιμήσουν και αν μπορούσαν να τον εξαφανίσουν, φαίνεται πως δεν υπολόγισαν το ρητό, ‘Ισχύς μου η αγάπη του λαού’. Τώρα γιατί τους κάνει εντύπωση, που βρέθηκαν αυτές οι χιλιάδες λαού, που άφησαν τις δουλειές τους και πήραν τα λεωφορεία, από όλα τα μέρη της Ελλάδας, για να τιμήσουν έναν Βασιλιά, που λείπει από τη χώρα του εδώ και μισό αιώνα; Φυσικά είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός, πως θα εκφράσει τη λύπη, τη συμπάθια και την βαθιά του θλίψη ή  ακόμη και την περιέργεια του, σε μια Βασιλική κηδεία. Διότι είτε το ήθελαν είτε δεν το ήθελαν, οι κυβερνητικοί, η κηδεία ήταν Βασιλική, με επισήμους και με εκπροσώπους από 11 Ευρωπαϊκούς Βασιλικούς οίκους, να συμπαραστέκονται ανθρώπινα, στην επί 60 χρόνια σύζυγο του Άννα Μαρία, στα πέντε παιδιά και στα εγγόνια του. Ήταν  μια Αρχιερατική νεκρώσιμη τελετή, που κράτησε πάνω από μια ώρα, με 12 και πλέον Ιεράρχες και τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, να  αποκαλεί τον εκλιπόντα ‘Κωνσταντίνο Βασιλέα ημών γενόμενο’. Τιμώντας  τον δε μέχρι την συγκινητική πλευρά της ταφής του, στο λόφο του Βασιλικού κοιμητηρίου στο Τατόι. Πουθενά δεν αναφέρθηκαν οι λέξεις, τέως, πρώην, ή τότε, ή άλλοτε και  έκπτωτος. Άραγε  κινδυνεύει η  Ελληνική Δημοκρατία, από τους πολιτικούς και τον κ. Πικραμένο, που έσπευσε να τιμήσει τον πιο ‘πικραμένο’ Ιστορικά Βασιλιά και τους λοιπούς βουλευτές, που παρακολούθησαν την καθόλου ιδιωτική  και απλοϊκή νεκρώσιμη ακολουθία;  Άραγε κινδυνεύει η Δημοκρατία, από μερικές χαρακτηριστικές φιγούρες, όπως ο γεράκος με τα τσαρούχια, ή ο ντυμένος τσολιάς και  οι άλλοι ξεχωριστοί με το πλακάτ του βασιλικού ζεύγους; Κινδυνεύει από  μερικούς βασιλόφρονες, που είχαν Ελληνικές Σημαίες και στο κέντρο το χρυσαφένιο Βασιλικό στέμμα; Άραγε κινδυνεύει η  Δημοκρατία, από αυτούς που έψαλλαν τον Εθνικό Ύμνο ή φώναζαν ‘Αθάνατος και  ζήτω ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος, ζήτω η Άννα Μαρία και ο Παύλος’; Άραγε  κινδυνεύει η Δημοκρατία από τα σκόρπια φειγ βολάν ή τρικάκια, με το σύνθημα ‘Αθάνατος ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος’;  Στην μεγαλειώδη και διόλου ευκαταφρόνητη, Βασιλική νεκρώσιμη τελετή, όπως δεν την ήθελαν η κυβέρνηση και οι αντιφρονούντες, υπήρχαν πολλά και διάφορα.  Τα πολυάριθμα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, Ελληνικά και ξένα, θα έχουν να λένε για τους κυρίους με τα ακριβά, σκούρα κοστούμια και για τις κυρίες, με τα κομψά μαύρα φορέματα και τα πένθιμα ταγιέρ, στολισμένες με σειρές από πέρλες, λεύκων μαργαριταριών, διότι τα μαργαριτάρια θεωρούνται πένθιμα δάκρυα.  Πολλοί ήταν και  οι νέοι, που βρέθηκαν εκεί και με τα κινητά τους τηλέφωνα,  έβγαζαν πλήθος φωτογραφίες, από την κηδεία του τελευταίου ‘Βασιλιά ημών γενομένου’, που έχασε τόσο πρόωρα το θρόνο του. Άραγε κινδυνεύει η Δημοκρατία, από τους παλιούς νοσταλγούς της Βασιλείας, οι οποίοι βρίσκονται σε μια ηλικία, που έζησαν όλα τα δραματικά γεγονότα της μεταπολίτευσης, των απανωτών εκλογών και της κατάργησης με δημοψήφισμα της Βασιλείας; Η  Δημοκρατία δεν κινδυνεύει από την βαθιά, τεθλιμμένη Βασιλική οικογένεια, από τους φίλους και συγγενείς του εκλιπόντος, ούτε από τους φιλοβασιλικούς, που έσπευσαν να τον τιμήσουν και να τον αποχαιρετήσουν, βγάζοντας έξω όλη την Ελληνική Αστυνομία, όλα τα Μέσα Ενημέρωσης και την Αθήνα όλη στο πόδι.  Ο άλλοτε Βασιλιάς της Ελλάδας, ετάφη με τιμές, παρουσία πολιτικών και υψηλών Βασιλικών προσκεκλημένων. Όσο  για τους πριγκηπικούς απογόνους,  φαίνονται να είναι αδιάφοροι και δεν θέλουν να εμπλακούν, στα περίπλοκα γρανάζια της πολιτικής ζωής του τόπου μας.  Άλλωστε το ανέφερε  πολύ έντονα ο υιός του εκλιπόντος Μονάχη, ο Παύλος στον επικήδειο λόγο του, λέγοντας πως η επιθυμία του πατέρα του και η πιο σημαντική συμβουλή του, ήταν κανένα από τα παιδιά του, να μην εμπλακεί στην πολιτική.  Επίσης ο Παύλος, αναφέρθηκε στις παραινέσεις του παππού του Βασιλιά Παύλου, προς τον τότε 18 χρονο πρίγκιπα Κωνσταντίνο, τις οποίες  του έλεγε όταν τον όρισε επίσημα διάδοχο του.  ‘Ότι  είναι προτιμότερο να υποφέρει ο Βασιλεύς, πάρα ο λαός του και πρέπει ο άρχων, να είναι φύλακας της ‘Αγίας Εκκλησίας και προστάτης της χώρας του’…. Για να το επιτύχει δε αυτό, θα πρέπει…. ‘Να θεραπεύει την προσβολή δια της συγγνώμης, την διχόνοια δια της ενότητας, την πλάνη δια της αλήθειας, την αμφιβολία δια της πίστεως.’ Πόσο πιστά ακλούθησε αυτούς τους κανόνες, ο τότε νεότατος Μονάρχης; Άραγε ο υιός του ο Παύλος, απειλεί το σημερινό Δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας ή πρέπει να ανησυχούμε, αφού η ζωή είναι απρόβλεπτη και γράφει το μέλλον, με τα δικά της στριφογυρίσματα, με σκοπό να αλλάζει κάθε τόσο τη ροή της Ιστορίας;  Όλα εξαρτώνται, από τους χειρισμούς της εκάστοτε Κυβέρνησης και των υπεύθυνων πολιτικών προσώπων. Θα  κλείσω αυτό το άρθρο, με τα λόγια του αποδημήσαντος εις Κύριον, ‘Βασιλέως ημών γενομένου,’ σε μια τελευταία του συνέντευξη.  ‘Μια Δημοκρατία, όπως είναι σήμερα η Ελληνική, που πιστεύει στον εαυτό της, παρά τα όποια άλλα  σοβαρά προβλήματά της, που μπορεί να έχει,  θα πρέπει ή δεν νοείται να φοβάται ούτε ένα όνομα, ούτε ένα τίτλο, ούτε μια πρώην Βασιλική ιδιότητα’.  Είναι γεγονός, πως δεν θα πάρουν ποτέ διαζύγιο από την ιστορία, ούτε οι πολιτικοί,  ούτε οι Βασιλείς και τα έργα και οι ημέρες τους.    Άραγε από τι μπορεί να κινδυνεύει η Δημοκρατία στην Ελλάδα σήμερα; Από πολιτικές αναταράξεις, από διχασμό, από κυβερνητική αστάθεια, από σκάνδαλα, οικονομικά και μη, από ανέντιμους πολιτικούς, από διαφθορά, από παρακολουθήσεις; Από  τι από όλα; Ερωτήσεις που ζητούν απαντήσεις.