Στον απόηχο μιας θλιβερής ‘Βασιλικής τελετής’, του ‘Βασιλέως ημών γενομένου’ πλανάται ένα ερώτημα στα χείλη των πολιτικών, αλλά και του κόσμου. Πόσο κινδυνεύει η Δημοκρατία στην Ελλάδα, μετά και το θλιβερό γεγονός της εκδημίας του τελευταίου της Βασιλιά; ‘Ψωμί, ελιά και Κότσο Βασιλιά’. Καιρό είχε να ακουστεί αυτό το λαϊκό σύνθημα, που χάραξε την ιστορία της Ελλάδας.
Μήπως τελικά η νυν Κυβέρνηση κατάφερε το αντίθετο, από το προσδοκώμενο αποτέλεσμα, δηλ να κάνει με τον πιο ανώδυνο τρόπο, πιο αγαπητό τον εκλιπόντα Μονάρχη και την οικογένεια του και να αναστήσει την συμπάθεια του λαού, στον κατηργημένο θεσμό της Βασιλείας; Υπολογίζουν πως ο κόσμος που μαζεύτηκε στην κηδεία και στο λαϊκό προσκύνημα, ήταν πάνω από δέκα χιλιάδες.
Για τον ‘Βασιλιά της καρδιάς τους’, μαζεύτηκαν λένε πολλοί φανατικοί βασιλόφρονες, αλλά και νέοι, που ήθελαν να πάρουν μια γεύση από την παρουσία των Βασιλικών Ευρωπαϊκών οίκων.
Μπορεί ο τελευταίος Βασιλιάς της Ελλάδας, να βασίλεψε ενεργά μόνο για τρία χρόνια, όμως αγαπήθηκε και μισήθηκε ταυτόχρονα όσο κανείς άλλος, από διάφορες ομάδες ανθρώπων, που άλλοι τον συμπάθησαν και άλλοι τον αντιπάθησαν. Είναι γεγονός όταν φύγει από τη ζωή ένα ξεχωριστό, δημόσιο πρόσωπο, για τους εχθρούς του δεν έχει αξία, γιατί το θεωρούν πια ακίνδυνο.
Για τους φανατικούς φίλους του όμως, έχει μεγάλη αξία. Κάτι που δεν υπολόγισαν σωστά, οι Κυβερνητικοί σύμβουλοι και ίσως να τους στοιχίσει σε ψήφους.
Αν και προσπάθησαν προεκλογικά και ψηφοθηρικά, να τον ταπεινώσουν, να τον υποτιμήσουν και αν μπορούσαν να τον εξαφανίσουν, φαίνεται πως δεν υπολόγισαν το ρητό, ‘Ισχύς μου η αγάπη του λαού’.
Τώρα γιατί τους κάνει εντύπωση, που βρέθηκαν αυτές οι χιλιάδες λαού, που άφησαν τις δουλειές τους και πήραν τα λεωφορεία, από όλα τα μέρη της Ελλάδας, για να τιμήσουν έναν Βασιλιά, που λείπει από τη χώρα του εδώ και μισό αιώνα; Φυσικά είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός, πως θα εκφράσει τη λύπη, τη συμπάθια και την βαθιά του θλίψη ή ακόμη και την περιέργεια του, σε μια Βασιλική κηδεία.
Διότι είτε το ήθελαν είτε δεν το ήθελαν, οι κυβερνητικοί, η κηδεία ήταν Βασιλική, με επισήμους και με εκπροσώπους από 11 Ευρωπαϊκούς Βασιλικούς οίκους, να συμπαραστέκονται ανθρώπινα, στην επί 60 χρόνια σύζυγο του Άννα Μαρία, στα πέντε παιδιά και στα εγγόνια του. Ήταν μια Αρχιερατική νεκρώσιμη τελετή, που κράτησε πάνω από μια ώρα, με 12 και πλέον Ιεράρχες και τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, να αποκαλεί τον εκλιπόντα ‘Κωνσταντίνο Βασιλέα ημών γενόμενο’.
Τιμώντας τον δε μέχρι την συγκινητική πλευρά της ταφής του, στο λόφο του Βασιλικού κοιμητηρίου στο Τατόι. Πουθενά δεν αναφέρθηκαν οι λέξεις, τέως, πρώην, ή τότε, ή άλλοτε και έκπτωτος.
Άραγε κινδυνεύει η Ελληνική Δημοκρατία, από τους πολιτικούς και τον κ. Πικραμένο, που έσπευσε να τιμήσει τον πιο ‘πικραμένο’ Ιστορικά Βασιλιά και τους λοιπούς βουλευτές, που παρακολούθησαν την καθόλου ιδιωτική και απλοϊκή νεκρώσιμη ακολουθία; Άραγε κινδυνεύει η Δημοκρατία, από μερικές χαρακτηριστικές φιγούρες, όπως ο γεράκος με τα τσαρούχια, ή ο ντυμένος τσολιάς και οι άλλοι ξεχωριστοί με το πλακάτ του βασιλικού ζεύγους;
Κινδυνεύει από μερικούς βασιλόφρονες, που είχαν Ελληνικές Σημαίες και στο κέντρο το χρυσαφένιο Βασιλικό στέμμα; Άραγε κινδυνεύει η Δημοκρατία, από αυτούς που έψαλλαν τον Εθνικό Ύμνο ή φώναζαν ‘Αθάνατος και ζήτω ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος, ζήτω η Άννα Μαρία και ο Παύλος’; Άραγε κινδυνεύει η Δημοκρατία από τα σκόρπια φειγ βολάν ή τρικάκια, με το σύνθημα ‘Αθάνατος ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος’;
Στην μεγαλειώδη και διόλου ευκαταφρόνητη, Βασιλική νεκρώσιμη τελετή, όπως δεν την ήθελαν η κυβέρνηση και οι αντιφρονούντες, υπήρχαν πολλά και διάφορα.
Τα πολυάριθμα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, Ελληνικά και ξένα, θα έχουν να λένε για τους κυρίους με τα ακριβά, σκούρα κοστούμια και για τις κυρίες, με τα κομψά μαύρα φορέματα και τα πένθιμα ταγιέρ, στολισμένες με σειρές από πέρλες, λεύκων μαργαριταριών, διότι τα μαργαριτάρια θεωρούνται πένθιμα δάκρυα.
Πολλοί ήταν και οι νέοι, που βρέθηκαν εκεί και με τα κινητά τους τηλέφωνα, έβγαζαν πλήθος φωτογραφίες, από την κηδεία του τελευταίου ‘Βασιλιά ημών γενομένου’, που έχασε τόσο πρόωρα το θρόνο του. Άραγε κινδυνεύει η Δημοκρατία, από τους παλιούς νοσταλγούς της Βασιλείας, οι οποίοι βρίσκονται σε μια ηλικία, που έζησαν όλα τα δραματικά γεγονότα της μεταπολίτευσης, των απανωτών εκλογών και της κατάργησης με δημοψήφισμα της Βασιλείας;
Η Δημοκρατία δεν κινδυνεύει από την βαθιά, τεθλιμμένη Βασιλική οικογένεια, από τους φίλους και συγγενείς του εκλιπόντος, ούτε από τους φιλοβασιλικούς, που έσπευσαν να τον τιμήσουν και να τον αποχαιρετήσουν, βγάζοντας έξω όλη την Ελληνική Αστυνομία, όλα τα Μέσα Ενημέρωσης και την Αθήνα όλη στο πόδι.
Ο άλλοτε Βασιλιάς της Ελλάδας, ετάφη με τιμές, παρουσία πολιτικών και υψηλών Βασιλικών προσκεκλημένων. Όσο για τους πριγκηπικούς απογόνους, φαίνονται να είναι αδιάφοροι και δεν θέλουν να εμπλακούν, στα περίπλοκα γρανάζια της πολιτικής ζωής του τόπου μας. Άλλωστε το ανέφερε πολύ έντονα ο υιός του εκλιπόντος Μονάχη, ο Παύλος στον επικήδειο λόγο του, λέγοντας πως η επιθυμία του πατέρα του και η πιο σημαντική συμβουλή του, ήταν κανένα από τα παιδιά του, να μην εμπλακεί στην πολιτική.
Επίσης ο Παύλος, αναφέρθηκε στις παραινέσεις του παππού του Βασιλιά Παύλου, προς τον τότε 18 χρονο πρίγκιπα Κωνσταντίνο, τις οποίες του έλεγε όταν τον όρισε επίσημα διάδοχο του. ‘Ότι είναι προτιμότερο να υποφέρει ο Βασιλεύς, πάρα ο λαός του και πρέπει ο άρχων, να είναι φύλακας της ‘Αγίας Εκκλησίας και προστάτης της χώρας του’…. Για να το επιτύχει δε αυτό, θα πρέπει….
‘Να θεραπεύει την προσβολή δια της συγγνώμης, την διχόνοια δια της ενότητας, την πλάνη δια της αλήθειας, την αμφιβολία δια της πίστεως.
’ Πόσο πιστά ακλούθησε αυτούς τους κανόνες, ο τότε νεότατος Μονάρχης; Άραγε ο υιός του ο Παύλος, απειλεί το σημερινό Δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας ή πρέπει να ανησυχούμε, αφού η ζωή είναι απρόβλεπτη και γράφει το μέλλον, με τα δικά της στριφογυρίσματα, με σκοπό να αλλάζει κάθε τόσο τη ροή της Ιστορίας;
Όλα εξαρτώνται, από τους χειρισμούς της εκάστοτε Κυβέρνησης και των υπεύθυνων πολιτικών προσώπων. Θα κλείσω αυτό το άρθρο, με τα λόγια του αποδημήσαντος εις Κύριον, ‘Βασιλέως ημών γενομένου,’ σε μια τελευταία του συνέντευξη.
‘Μια Δημοκρατία, όπως είναι σήμερα η Ελληνική, που πιστεύει στον εαυτό της, παρά τα όποια άλλα σοβαρά προβλήματά της, που μπορεί να έχει, θα πρέπει ή δεν νοείται να φοβάται ούτε ένα όνομα, ούτε ένα τίτλο, ούτε μια πρώην Βασιλική ιδιότητα’. Είναι γεγονός, πως δεν θα πάρουν ποτέ διαζύγιο από την ιστορία, ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι Βασιλείς και τα έργα και οι ημέρες τους. Άραγε από τι μπορεί να κινδυνεύει η Δημοκρατία στην Ελλάδα σήμερα; Από πολιτικές αναταράξεις, από διχασμό, από κυβερνητική αστάθεια, από σκάνδαλα, οικονομικά και μη, από ανέντιμους πολιτικούς, από διαφθορά, από παρακολουθήσεις; Από τι από όλα; Ερωτήσεις που ζητούν απαντήσεις.
