Ραδιόφωνο Live Επικοινωνία Χρήσιμα τηλέφωνα Φαρμακεία
Follow us

ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΚΩ ΠΟΥ ΣΩΖΕΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΣΤΗΝ ΚΕΦΑΛΟ

11/12/2024
704 Εμφανίσεις
0 Σχόλια

Η Κέφαλος το πιο απομακρυσμένο χωριό της Κω, πριν 80 και 100 χρόνια που δεν υπήρχε δρόμος και συγκοινωνίες, αποτελούσε μια κλειστή κοινωνία και έσωσαν οι Κεφαλιανοί τις παραδόσεις τους. Αυτό οφέλησε την Κέφαλο γιατί όλοι οι λαϊκιστές και δημαγωγοί που περάσαν από την Κω μας πουλούσαν αλλαγές και εξέλιξη, χαλάσαν την κοινωνία μας και τους Κεφαλιανούς τους έσωσε η απομόνωση.

Αν οι Κεφαλιανοί δεν είχαν επαφή με την υπόλοιπη Κω, είχαν τα καϊκια τους και νταλαβερίζονταν με την Καλυμνιακή αγορά και αυτό τους ήρθε σε καλό, γιατί οι Καλύμνιοι προστάτευσαν τις παραδόσεις τους, την ώρα που εμάς μας τις εξανεμίσανε οι λαϊκιστές δημαγωγοί πολιτικοί, που ερχόταν κατά καιρούς στο νησί μας.

Ένας λόγιος Κεφαλιανός γιατρός, ο Χαράλαμπος Νικολής γράφει πως χτίζανε οι φτωχές και ορφανές κόρες τα σπίτια τους. όπου υπήρχε μια φτωχή και ορφανή κόρη, όλοι μαζί οι γείτονες, μια γειτονιάς χτίζαν το σπίτι της και παντρευότανε. Αυτή η φιλανθρωπία των Κεφαλιανών ξεπερνά ακόμα και το Τούρκικο ζιαφέττι.

Σας αφήνω να το δείτε όπως το περιγράφει στο βιβλίο του ο Χαράλαμπος Νικολής με την ωραία κεφαλιανή ντοπιολαλιά.


ΗΤΑΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ

Η Βαγγελιώ, κόρη της παντρειάς, ήταν ορφανή από πατέρα και μάνα. Βοηθούσε κι έμενε στο σπίτι της αδερφής της μάνας της, γριά φτωχή κι ανήμπορη. Κοπέλα στο χωριό μας, χωρίς το δικό της σπίτι, να παντρευόταν και να μπαινε σε κόσμο, αποκλειόταν.

Σαν όλες τις άλλες έπρεπε να χει και κείνη το φτωχικό της. Ούτε ανώγεια, ούτε κατώγεια. Ένα μονόχωρο κτίσμα τρία επί έξι κάτοψη και δύο εξήντα ύψος. Από την αδερφή της μ’ έναν άνδρα του μεροκάματου και πέντε κουτσούβελα τι να περίμενε. Στη συνείδηση, όμως των συγχωριανών της φούντωνε σιγά σιγά, η πατροπαράδοτη στήριξη των πολύ φτωχών ορφανών κοριτσιών. Εκείνων που δεν είχανε στον ήλιο μοίρα.

Και κάποια μέρα η απόφαση πάρθηκε. Όσοι ήθελαν, θα βοηθούσαν η Βαγγελιώ να αποκτήσει το δικό της σπίτι. Συγκινητική η συμμετοχή του κόσμου. Και ποιος δεν βοήθησε, ο καθένας μ’ αυτό που ήξερε να κάνει κι αυτό που μπορούσε. Άλλοι με τα γαϊδούρια τους κι άλλοι με τα μουλάρια τους, της κουβάλησαν τις πέτρες για το κτίσιμο.

Οι τρεις ασβεστάδες του χωριού, έστησαν κι έκαψαν ένα μικρό ασβεστοκάμινο για χάρη της. Όσοι είχαν τα κατάλληλα εργαλεία έκοψαν ευθύκορμους ασκέθρους και τους πελέκησαν, για να βγάλουν τα δοκάρια της στέγης. Τέσσερις – πέντε, που ξέρανε να δουλεύουν το μαλά και το μυστρί και πολλοί πουργκοί που ξέρανε να μαλάσσουν λάσπη από ασβέστη και πορσελάνη, με τα μούτρα πέσανε στη δουλειά. Σ’ ένα Σαββατοκύριακο μέσα, σήκωσαν τους τέσσερις τοίχους.

Η Βαγγελιώ μαζί με εφτά – οκτώ συνομήλικές της, έπλεξαν την καλαμωτή πάνω από τα δοκάρια, με καλάμια που κόψανε από απόμακρες ποταμιές, τα καθάρισαν και τα μετέφεραν στους ώμους τους οι ίδιες. Πάνω από τα πλεγμένα καλάμια άπλωσαν μια στρώση βούρλα, που τα είχαν κόψει αό τις ίδιες εκείνες ρεματιές και πιο πάνω απ’ αυτά τα στεγνά φύκια της θάλασσας που χαν κουβαλήσει από το Κοχυλάρι. Πάνω από τα φύκια απλώθηκε μπόλικη ξερή πορσελάνη που επικαλύφθηκε με το αδιάβροχο άσπρο σαπουνόχωμα, το δωματόχωμα.

 Η στέγη ήτανε κιόλας τελειωμένη. Έμενε το θυρίωμα, έτσι λέγανε το κλείσιμο της εισόδου. Κάποιοι αυτοδίδακτοι ξυλομαραγκοί νοιάστηκαν και γι’ αυτό. Η πόρτα, το μόνο κούφωμα του σπιτιού, ήταν κομμένη εγκάρσια, χωριζόταν δηλαδή στην κάτω και στην πάνω μισή πόρτα. Η κάτω ήταν πάντα κλειστή κι αμπαρωμένη, για να μην μπαίνουν οι σκύλοι, οι χοίροι και προπάντων οι ελεύθερες κότες που κουτσουλούν ασταμάτητα. 

Η πάνω, αντίθετα, ήταν ανοιχτή όλη μέρα, για να φωτίζεται το σπίτι και για να μην ασφυκτιούν οι ένοικοί του. Το σπιτάκι της Βαγγελιώς κτίστηκε κολλητά στο φτωχόσπιτο της αδελφής της, αντικριστές είναι οι πόρτες τους. Κάτι πολύ όμορφο και βολικό για τις δυό τους. «Μία πόρτα μια αυλή» Που σημαίνει την εκμηδένιση κάθε απόστασης μεταξύ τους. Αυτή ναι άλλωστε, η βασική γραμμή δόμησης σ’ ολόκληρο το χωριό. 

Το συμπλησίασμα των σπιτιών με τις ανοικτές πάνω πόρτες τους, που, ναι μεν, δεν κρύβουν από τα μάτια των απέναντι και των περαστικών πολλά ανάπρεπα της ενδοοικογενειακής τους ζωής, ωστόσο όμως, έχει ένα αντιστάθμισμά του, την εξάλειψη της απομόνωσης, την απεριόριστη επικοινωνία και το ψυχικό δέσιμο, που φθάνει ως το κτίσιμο των σπιτιών στις πάμφτωχες ορφανές!

Η ανωνυμία είναι το καλύτερο κρησφύγετο δειλίας και χυδαιότητας!
Σχόλια 0

Πρόσθεσε ένα σχόλιο

× ExpImage

ΕΞΟΔΟΣ