Το αφήγημά μου θα περιοριστεί μόνο σε δύο κυνηγούς της Κω, ένας Ρωμιό και έναν Τούρκο, βουνίσιοι κτηνοτρόφοι και οι δυο. Και από κει θα βγάλετε τα συμπεράσματά σας.
Εγώ έζησα το περιτσέττι του κυνηγιού, ύστερα από τόση παραγωγή στα βουνά της Κω, όταν ήτανε τα βουνά σπαρμένα. Έγραψα στο προηγούμενό ότι τον Απρίλιο που ήταν αναπτυγμένες οι σπορές ήταν απολαυστικό θέαμα να γυρίζει κανεις να δει τις σπορές των βουνών που τις φυσούσε το μελτέμι και κυματίζανε. Άρχιζε το κύμα αοό τις πρόποδες και έσβηνε πάνω στη ράχη ευλογία θεού. Οι πηγές στα βουνά της Κω ήταν άφθονες, κάθε 100 μέτρα είχε και μια πηγή
Φανταστείτε ύστερα από τόσες σπορές , τόσα νερά στα βουνά, τι λαγούς και πέρδικες είχε. Οι δύο φίλοι μας λοιπόν ο Παναής ο Στάκκος και ο Ξεϊνης. Εμείς Ξεϊνη τον λέγαμε αλά το όνομά του ήτα ν Χουσεϊν Παπουτσαλάκης. Ήτανε φίλοι και συντρόφοι στο κυνήγι. Ο Παναής πιο παλιός κυνηγός , ήξερε πιο πολύ τα κατατόπια και ο Ξεϊνης δεινός σκοπευτής ήταν βραβευμένος από τους Ιταλούς στη σκοποβολή, είχε και χαρτί τιμής ένεκεν. Ο Ξεϊνης ήταν γείτονάς μας στο Γιαπυλί και μας το δειξε το χαρτί που το χε στην τσέπη του μέχρι που δεν το πιανε αγκίστρι. Κάθε φορά που το βγαζε ήταν και πιο μικρό και όχι ότι το χασε, αλλά κάποια στιγμή δεν υπήρχε πια. Είχαν συντροφιάσει οι δυο φίλοι και κάμαν το κυνήγι επαγγελματικό και τα εμπορεύονταν. Ήταν τόσο περιζήτητα τα θηράματα που αυτοί δεν ψάχναν για πελάτες οι πελάτες τους ψάχνανε. Ο Παναής είχε ένα καλό πελάτη τον Αναστάση τον Πατινιώτη, που ήταν το πρωτοπαλίκαρο της Κω και ο Παναής ήταν το πρωτοπαλίκαρο των βουνών. Αυτοί όμως ήταν πρώτοι φίλοι. Ο Παναής προμήθευες τον Αναστάση λαγούς και το φαϊ του Αναστάση ήταν ο λαγός στιφάδο. Ο Παναής τον Αναστάση τον είχε και ανάγκη. Ο Παναής ήταν πρώτος λυράρης, έπαιζε στους Τούρκους αγάδες στα βουνά.
Ο Παναής δεν φοβόταν κανέναν, αλλά την ώρα που έπαιζε την λύρα φοβόταν μην πάει κανένας από πίσω και τον χτυπήσει μπαμπέσικα. Γι’ αυτό ήθελε να χει και τον Αναστάση δίπλα του και πολλές φορές του χάριζε τον λαγό για να πηγαίνει ο Αναστάσης μαζί του στο γάμο.
Όποτε τον καλούσαν οι αγάδες καλούσε εκείνος τον Αναστάση και πηγαίναν μαζί και τον είχε κοντά του για καλό και κακό. Ο Παναής λοιπόν, αφού συντροφιάσανε με τον Ξεϊνη πηγαίναν αυγή αυγή στο κυνήγι. Όπως ανεβαίνανε άνω τα βουνά, ο Παναής πιο έμπιρος λέει του Ξείνή, βλέπει εκεί την Αστιφή που κοκκινίζει από πάνω, αυτή έχει μέσα λαγό.
Πάνε πιο πέρα βλέπουν μια αστιφή που κοκκίνιζε και λέει έχει λαγό, πάει πιο πέρα το ίδιο. Λέει ο Παναής τώρα δεν θα της σκοτώσουμε γιατί θα κουραστούμε. Όταν γυρνούσαν το απόγευμα θυμόταν και τους σκότωναν τότε. Αφού σκοτώσαν όσες πέρδικες μπορούσαν να σηκώσουν κάναν και τους λαγούς και τινάξαν προς τα κάτω πήγαν κατευθείαν στις παραγγελίες.
Ο πρώτος λαγός ήταν του Αναστάση του Πατινιώτη. Μια φορά πήγαμε με τους γαδάρους να κόψουμε βέργεςς με τον Αριστοτέλη τον Κεφάλα και πιάσαμε ποταμό ποταμό Ντερμέ Ντρερεσί και ανεβαίναμε πάνω. Όπως ανεβαίναμε είδαμε ένα χωράφι πάνω από το Ασκληπιείο και μπήκαμε μέσα να κόψουμε βέργες. το χωράφι το χε σπαρμένο νταρί, κάποιος τούρκος είχε δυο παιδάκια που χτυπούσαν τους τενεκέδες να φύγουν οι πέρδικές. Ήταν τόσες πολλές και λυσσασμένες που γυρνούσαν γύρω ύρω το χωράφι και δεν βγαίναν έξα. Κάναμε μερικές πέρδικές εκεί μέσα.
Άλλη μια φορά πήγα σε μια μάντρα και πήρα κάτι φαγώσιμο στους πιστικούς. Μου κάναν καφέ έκατσα εκεί και οι πιστικοί πολεμιούνταν έξω στην αυλή. Γυρίζω και βλέπω δίπλα μου ένα καλάθι, σκεπασμένο μ’ένα πανί. Εγώ από περιέργεια το ανοίγω το καλάθι και βλέπω ότι ήταν γεμάτο αυγά της πέρδικας. Ήταν παραμονές της Λαμπρής. Λέω της πιστικούδενας τι καταστροφή είναι αυτή. Μου λέει δεν είναι μόνο αυτά έχω και άλλα και μου φέρνει από μέσα ακόμα ένα μεγάλο καλάθι. Και μου λέει ότι σε όποια μάντρα και αν πας στα βουνά , όλες οι μάντρες έχουν δυο καλάθια αυγά πέρδικας η κάθε μια μάντρα. Και μου κανε εντύπωση πόσες πέρδικές χάνονταν πριν βγουν από το αυγό. Και μου λέει ότι η πέρδικα την χρονιά της δεν την κάνει όσο έψιμη και να μείνει, εκείνη τα πουλιά της θα τα βγάλει. Φανταστείτε τι λαγούς και τι πέρδικες υπήρχαν εκείνα τα χρόνια στα βουνά όταν έχτισα τον πέτρινό μου πύργο στο Γιαπυλί, ήρθε μια πέρδικα κυνηγημένη από ένα γεράκι και έκανε φωλιά κολλημένη πάνω στον πύργο, στον ανατολικό κοντότοιχο. Εγώ περνούσα και πρόσεχα να μην την πατήσω. Εκείνη δεν σηκωνότανε, ήθελε την προστασία του ανθρώπου επειδή την κυνήγα το γεράκι. Είπα στον Στεφανή τον γιο μου πάμε σε μία άλλη δουλειά και θα ρθουμε σε ένα μήνα να της δώσουμε χρόνο να βγάλει τα πουλιά. Όταν πήγαμε μετά από σαράντα μέρες είχε βγάλει τα πουλιά και είχε φύγει. Η πέρδικα όλα μαζί τα βγάζει και εκείνη την ώρα τα τραβά πίσω της. Δεν μένουν ούτε ώρα μέσα στην φωλιά.
Ο Παναής ο Στάκκος ένα από τους δύο ήρωες της διήγησής μου ήταν πρωτοπαλίκαρο στα βουνά. Ήταν φίλος μου, και όταν γέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε σε ένα δικό μου σπίτι και μου έλεγε πόσες δουλειές έκαμε στη ζωή του και πόσα φράγκα έβγαζε. Ο Παναής έβγαζε φράγκα από το κυνήγι, από τις σμύρναινες, την νύχτα καθόταν σε μια πέτρα εκεί στου χαβάρου τον ποταμό και ψάρευε σμύρναινες . Έβγαζε φράγκα από την λύρα που ήταν πρώτος λυράρης στα Βουνά, και βρήκε και σ’ έναν τάφο στα βουνά χρυσά βυζαντινά νομίσματα. Έπαιρνε και από την μάντρα, από το κυνήγι. Είχε νε δυο κόρες, η Σταματία και το Κιουρί, οι ωραιότερες στο βουνό, τις πάντρεψε χωρίς σπίτια. Ο Παναής ήταν λεβέντης και μερακλής και παλικάρι. Πέρασε την ζωή του χουβαρνταλίστικα.
Η Κατερίνα που έχει το Σούπερ Μάρκετ στην οδό Αρίστωνος, είναι εγγονή του. Ο Ξεϊνης πάλι, ο σύντροφός του άρχισε να χτίζει ένα σπίτι στο Γιαπυλί πριν από 90 χρόνια και δεν το τελείωσε ποτέ, πέθανε και το άφησε ατελείωτο.
Φανταστείτε εσείς πόσο κυνήγι υπήρχε στα βουνά της Κω και πόσο περιτσέττι και σήμερα στα βουνά της Κω δεν υπάρχει κάτι, ούτε πέρδικα να τσιμπήσει.