Αρθρογραφία

ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙ ΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ

Γράφοντας μέσα από τις εμπειρίες μου, μαθαίνω ότι για να πετύχει ο άνθρωπος στη ζωή πρέπει πρώτα να πετύχει τον σύντροφο της ζωής του, αυτή είναι και η ευχή που δίναμε σ’ ένα παιδί, σε μια κόρη, καλή τύχη… Αυτό τα λέει όλα. Τι σύντροφος θα σου βγει. Τι σου μέλλεται στη ζωή, τι θα σου βγει, μεγάλη λέει τύχη η εκλογή της συντρόφου του κάθε ανθρώπου.Εγώ αλήθεια από τα παιδικά μου χρόνια είχα ριχτεί στις δουλειές, δεν έδινα σημασία στις γυναίκες. Έτσι δεν σκέφτηκα να ψάξω για κάποια αρμαστή, Γιατί αν έπαιρνα άλλη θα την πίκραινα πολύ.Όταν ήμουνα μικρός με νανούριζε ο πατέρας μου μες στη κούνια και μου λεγε παινέματα. Κοιμήσου συ ρε παντελή και η μοίρα σου δουλεύγει και η Αρχοντού του Στεφανή θα κουβαλεί να φέρνει. Η Αρχοντία ήτανε μια γειτόνισσά μου που γεννήθηκε δυο χρόνια μετά από μένα. Αυτό πια δεν το ξέχασα ποτέ. το κράτησα μέσα μου σαν φυλαχτό. Από τον δεύτερο χρόνο της ζωής μου μέχρι τώρα στα ενενήντα μου και θα το κρατώ ακόμα. Εμείς με την Αρχοντία μου ζήσαμε στην ίδια γειτονιά, το Γιαπυλί, δυο χρόνια πιο μεγάλος εγώ παό κείνη. Όταν έγινε 5 χρονών της είπα τα παινέματα που μου λεγε ο πατέρας μου αι γέλασε. Μου φάνηκε της αρέσανε και το κράτησε και κείνη μέσα της και τη ζέσταινε όπως ζέσταινε και μένα, παρόλο που ήταν παιδακίστικα πράγματα. Όταν η Αρχοντία μου πήγαινε σχολείο, στα 7 της χρόνια, πήγαινε ξυπόλητη όπως και όλα τα κοριτσάκια μες στον πόλεμο.Το 1945 της έκαμα ένα ζευγάρι ξύλινα τσόκαρα για να μην περπατά ξυπόλητη. Της αρέσανε και τα βαζε και πήγαινε σχολείο μέχρι που έβγαλε το Δημοτικό. Eκείνα τα ξύλινα ήταν το πρώτο δώρο που της έκανα και στα 12 της χρόνια βρήκε τον τρόπο να μου το ανταποδώσει εκείνο το δώρο. Μου έμπλεξε μια καζάκα μάλλινη, ζιλέ από μαλλί της προβάτας της, μου άρες πολύ εκείνο το μπλεκτό. Το έβαζα το ξανάβαζα, παντρευτήκαμε και ακόμα το φορούσα, είχα πάρει την βράση του. το βαζα στη δουλειά, μου τρυπούσε και το μπάλωνα και από τα πολλά μπαλώματα είχε γίνει πιο βραστό. Όταν πια δεν το πιανε αγκίστρι, το κρέμασα σενα καρφί και το ξέχασα εκεί. Ήτανε το πρώτο δώρο που μου χε χαρίσει και το εκτιμούσα. Μια φορά πέρασα πάνω από τα βακούφια προς την Βάγια και είδα την Αρχοντία μου που χε ο πατέρας της τα βόδια ζεμένα και αλώνιζε το αλώνι. Ήταν μια ζέστη ανυπόφορη. Ο πατέρας της καθόταν σε μια ελιά από κάτω στον ίσκιο, εγώ πήγα κοντά της και μου λέει σε περίμενα να με ξεκουράσεις λιγάκι. Εγώ την εξεκούρασα της λέω πήγαινε κάτσε στον ίσκιο και έμεινα δυο ώρες και αλώνιζα. Ήμασταν ακόμα μικρά παιδιά, οι αγάπες μας ήταν παιδικίστικα πράματα παίζαμε εκεί γύρω από το σπίτι της. Καμιά φορά όταν διψούσα μου πρόσφερε νερό με ένα γαλανό ποτήρι, ανάγλυφο, πόσες φορές ήπια με κείνο το ποτήρι νερό δεν το ξεχνώ ποτέ. περάσαν τα χρόνια και οι παιδικές αγάπες έγιναν αληθινές. Παντρευτήκαμε εκεί πάνω σ’ ένα ξωκλήσι του Αη Γιάννη, κάναμε παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα, και αν θέλει ο Θεός θα πιάσουμε και τρισέγγονα. Εγώ τα πιστεύω. Ευλογημένη ήταν η ώρα που την πήρα. Μου βγήκε ιδανική σύζυγος της ζωής. Ποτέ δεν μου χάλασε χατίρι. Εγώ πήγαινε σπίτι βιαστικό ς και βιαστικός από τις πολλές δουλειές έφευγα και όταν έκαιγε το φαί μου το κανε μια βόλτα μέχρι τον αβράμιθα για να κρυώσει.Μου έχει μπλέξει από τότε που την πήρα πολλά μπλεχτά. Ο μύθος λέει ότι για να σαγαπά μια γυναίκα πρέπει να σου μπλέξει ένα μπλεχτό. Αμα δεν σου μπλέξει μπλεχτό, πάρε δρόμο, δεν σαγαπα. Ήτανε τυχερή γυναίκα. Από τότες που την πήρα όλα δεξιά μου ρχόντανε. Εκείνα τα πρώτα χρόνια της δραστηριότητάς μου, το 60 και το 70 καθόμασταν σπίτι τα βράδια με την λάμπα πετρελαίου και διπλώναμε τις παλιές δραχμές που ταν κουρέλια, τα κολούσαμε με τα τσιρότα επειδή εκείνα τα χρόνια υπήρχε ακόμα παραγωγή δεν φεύγαν ακόμα όλα τα χρήματα έξω, μέναν μέσα και γινόταν κουρέλια, από την πολύ χρήση. Δεν θα σας πω πόσα έκαμε στη ζωή μου γιατί όλα μαζί τα κάναμε. Έχω ξαναγράψει ότι οι δυο πέτρες το βγάζουν το αλεύρι. Δεν θα γράψω ούτε πόσα σπίτια έγραψα, ούτε πόσες δωρεές έκανα. Ήταν γυναίκα θησαυρός με πήρε φτωχό και με κανε πλούσιο που λέει ο λόγος. Βοηθούσε και τη μάνα μυ που χε και κείνη τις ανάγκες της και μου δινε την ευχή της, «γιε μου χώμα να πιάνεις και χρυσός να γίνεται». Όλες οι ευχές της πιάσανε.Είχα και την ευχή του πατέρα μου που μου βρήκε τον σύντροφο της ζωής μου με τα νανουρίσματά μου και την έβαλε και κείνη στο νου μου από το δεύτερο έτος της ηλικίας μου. Η Αρχοντία μου βγήκε γυναίκα του νοικοκυριού ήμουν και γω δουλευτής και καλοκουβαλητής. Και κάναμε κατούνα στη ζωή μας.Θυμάμαι και την παλιά τούρκικη παροιμία που λεγε «Ταριντάν, Καριντάν και Αριντάν» που θα πει, από τρία πράγματα μπορεί κανείς να πλουτίσει, από την μεγάλη σοδειά ταρί (ψιλό καλαμπόκι), δεύτερο από τις μέλισσες και τρίτο να σου λάχει μια καλή γυναίκα.Κάποτε σκεφτήκαμε να κάνουμε λίρες και κάναμε πολλές, μέχρι 500, αλλά όταν αγοράσαμε το χωράφι του Ισμαήλ Αγά, τις χαλάσαμε.Εγώ δεν πλούτισα ούτε από το ταρί, ούτε από τα μελίσσια, εγώ πλούτισα γιατί πέτυχα καλή γυναίκα, αλλά και γω τη γύρισα και την έκανα πολλά ταξίδια, μέχρι τον Αη Τάφο την πήγα και βαπτιστήκαμε στον Ιορδάνη, 15 μέρες κάναμε εκεί και τα γυρίσαμε όλα.Στο γάμο μου ο Γιώργης ο Βρούβας μου πε ένα τραγούδι «Αμε γαμπρέ μου στο καλό και εύχομαι να ευτυχήσεις, στον Αη Τάφο να αξιωθείς να πα να προσκυνήσεις» και ήθελα πια να το κάνω αυτό το ταξίδι και το καμα.Κάναμε το γύρο της Πελοποννήσου με αυτοκίνητο, πήγαμε και είδα με τους τάφους των Ατρέων Βασιλέων, του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας. Πήγαμε στα λημέρια του Κολοκοτρώνη. Πήγαμε στην Αγία Λαύρα στη Πάτρα, περάσαμε το Ρίο Αντίρριο πριν ακόμα γίνει γέφυρα, πήγαμε στο Μεσολόγγι και προσκυνήσαμε τον φράχτη, πήγαμε στην Θήβα, στο Χάνι της Γραβιάς, στο γεφύρι της Αλαμάνας, πήγαμε ένα άλλο ταξίδι και γυρίσαμε τα χωριά του Πηλίου μέχρι τη Λάρισα πήγαμε και προσκυνήσαμε τον συμπατριώτη μας τον Ιπποκράτη. Πήγαμε πιο πάνω στη Δωδώνη και προσκυνήσαμε το όσιο και ιερό του Διός, πιστεύω σε κάθε τι Ελληνικό και ποτέ σε Βυζαντινό. Γυρίσαμε σε πολλά μέρη στις Κυκλάδες, σχεδόν όλη την Ελλάδα και σήμερα γέροι και οι δυο, εγώ 90 και εκείνη δυο χρόνια πιο μικρή καθόμαστε εκεί στον ήλιο και λιαζόμαστε και έχουμε ακόμα ζωή. Φέρνουμε στο νου μας την ζωή μας και την επιτυχία μας αισθανόμαστε ότι έχουμε ακόμα κουράγιο. Με αυτές τις λίγες γραμμές που γράφω σήμερα την ευχαριστώ για την αγάπη της και για το κουράγιο που μου δωσε στη ζωή να αναπτυχθούμε.

Πέθανε ένας παλιός μου φίλος, ο Σταμάτης Ιτσινές

Ο παλιός μου ο φίλος ο Σταμάτης Ιτσινές, όσοι τον ξέρανε δεν θα τον εξεχάσουνε ποτέ. ήταν άνθρωπος συντρεχάμενος, ευχαρίστησή του ήταν να βοηθήσει έναν άνθρωπο. Ο πατέρας του ο Παράσχος Ιτσινές ήταν περβολάρης. Έχω γράψει για τους περβολάρηδες της Κω, ότι οι Ιτσινέδες της Κω ήταν όλοι περβολάρηδες και το διάβασε ένας άλλος φίος μας ο Νίκος Ιτσινές που πηγαίνει και έρχεται από την Αμερική και μου είπε ότι το διάβασα και του έδωσες τον πιο σωστό χαρακτηρισμό. Πράγματι περβολάρηδες ήταν οι Ιτσινέδες και ήταν όλοι κακομοίρηδες γιατί τα περβόλια της Κω ήταν όλα των νοικοκυραίων και των Τούρκων αγάδων και κείνα τα χρόνια οι νοικοκυραίοι παίρναν το μισό εισόδημα. Ο Παράσχος Ιτσινές γύρω στο 1960 παράτησε τα περβόλια και έκανε πηγάδια. Είχανε φούρια εκείνα τα χρόναι τα πηγάδια. Οι πιο πολλοί γεωργοί όσοι είχαν το κολάι τους ανοίγαν πηγάδια μες στα χωράφια τους. εγώ τότε δούλευα μαζί με τον Παράσχο και κάναμε πολλά πηγάδια μαζί. Ένα από αυτά ήταν του Γιώργης της Κοντής (του Γιώργη του Μαστρογιώργη) εκεί στη θέση Σελβέρι. Ο Γιώργος ο Μαστρογιώργης που έχει το τυπογραφικό στην οδό Τσιγάντες, είναι εγγονός του. Μετά από κείνο κάναμε το πηγάδι του Πασχάλη του Χατζηνικολάου στη θέση Τζιτζιφιά, λίγο πιο χαμηλά από το Ζηπάρι. Εκεί μας έτυχε ένα περιστατικό που δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ.Ο Σεβαστός ο Πασπαράς ήταν ο αρχιεργάτης μας. είχε τον τρόπο του και ριζόκοβε κάθετα τα πηγάδια. Στο πηγάδι του Πασχάλη είχαμε τρεις μηχανές και αντλούσανε το νερό, μια μαρκότσι και δυο μοτόρια αμερικάνικα κόχλερ. Ο Σεβαστός ήταν κάτω μόνος του και έσκαβε και φτυάριζε. Ήταν η τελευταία ημέρα που θα το παραδίνανε. Ο καπνός ήτανε τόσο πυκνός από τις 3 μηχανές που δουλεύανε που από κάτω ο Σεβαστός δεν φαινότανε. Ο Σταμάτης ήτανε στην μπούκα και η ματιά του δεν έφευγε πάνω από τον Σεβαστό. Για μια στιγμή βλέπει τον Σεβαστό που έπεσε κάτω ανάσκελα μες στα νερά. Ο Σταμάτης το κατάλαβε ότι λιποθύμησε από τις πολλές αναθυμιάσεις. Μου λέει κράτα γερά το μάγκανο, το κράτησα εγώ και το πιάνει ο Σταμάτης το παλαμάρι (χοντρό σχοινί) και τα δίνει μια και κάτω σαν αστραπή, τα χέρια του ανάψανε από την τριβή. Στα γρήγορα έδεσε τον Σεβαστό, τον τραβήξαμε πάνω, του κάναμε τις πρώτες βοήθειες και μετά δυσκολίας συνήλθε. Ο σωτήρας του ήταν ο Σταμάτης. Και μετά δέθηκε και ο Σταμάτης και τον βγάλαμε πάνω. Ο Σταμάτης τον έσωσε τον Σεβαστό. Εκείνη την ημέρα τελείωσε και το πηγάδι, μαζέψαμε το μοτόρια, τα βγάλαμε πάνω. Τα χέρια του Σταμάτη ήταν ξεφλουδισμένα, οι πέτσες από μέσα φύγανε και τρέχαν αίματα και κάνανε μέρες για να ξαναθρέψουνε τα χέρια του πέτσα.Ο Σταμάτης ήτανε ήρωας, εκείνη την ημέρα έσωσε έναν άνθρωπο. Μετά τα πηγάδια έφυγε για την Αυστραλία και πήρε και τον πατέρα του πάνω. Έμενε στην Αδελαΐδα, μιλούσαμε πολλές φορές στο τηλέφωνο. Κάθε φορά που με παιρνε τηλέφωνο Μου έλεγε για τον ελαιώνα του. είχε αγοράσει ένα χωράφι στην Αυστραλία και το φύτεψε ελαιώνα και φύτεψα και εγώ έναν ελαιώνα στην Κω και μιλούσαμε ια τους ελαιώνες. Είχε και μια κόρη ακριβή και είχα και γω μια κόρη ακριβή και τις είχαμε και οι δυο καμάρι. Κάποια στιγμή μου πε ότι η κόρη του είναι άρρωστη και ήταν πικραμένος. Είχαμε κουβεντιάσει πιο πριν και λέγαμε ότι στην Αυστραλία τρώνε πολύ κρέας και ο καρκίνος καλπάζει. Έτσι έφυγε και η κόρη του. Κάποια στιγμή του Σταμάτη η κόρη πέθανε και ο Σταμάτης δεν με ξαναπήρε τηλέφωνο, έπεσε σε βαθιά θλίψη και με το δίκιο του. Εγώ πιο το θάνατο της κόρης του το μαθα από έναν άλλο παίχτη του Ανταγόρα τον Μηνά τον Βλάχο (Μηνακό).Ο Σταμάτης πριν πεθάνει η κόρη του, ήρθε μια φορά μόνο στην Κω το 2000. Εγώ τότε ήμουν απασχολημένος στο εμπορικό κέντρο μες στο χωράφι των Αξυπάχηδων στην οδό Γρηγορίου Ε’ . βρεθήκαμε μιλήσαμε, κουβεντιάσαμε. Μου έλεγε πως πήγε στην Αυστραλία, δεν έκαμε και πολλά πράγματα, ποιο πολλά έκανα εγώ εδώ, του το πα. Ο Σταμάτης ήταν αθλητής από τους λίγους, ήταν πρώτος δρομέας μέσα στην Κω. Βραβεύτηκε αρκετές φορές και σαν δρομέας και σαν ποδοσφαιριστής, ήταν τότε τα χρόνια του καλού Ανταγόρα. Έπαιζε στο κέντρο κυνηγός και αλώνιζε το γήπεδο και πολλές φορές τίμησε την φανέλα του Ανταγόρα. Είχε γερό σουτ. Τα φάουλ και τα κόρνερ εκείνος τα χτυπούσε και πάντα πετύχαινε τον στόχο του. τώρα διάβασα στην εφημερίδα ότι πέθανε. Είπα και γω ότι τον έφαγε ο καημός της κόρης του. από τότε που πέθανε η κόρη του δεν με ξαναπήρε τηλέφωνο. Είναι βαριά η ξενιτιά, εγώ δεν την λιμπίστηκα ποτέ μου και ο θάνατος πιο βαρύς ακόμα.Από τα πολλά τηλέφωνα που μιλούσαμε λέγαμε ότι στο τέλος τα κόκαλά μας θα τα αφήσουμε στο νησί μας. είχε σκοπό να έρθει στα γεράματά του εδώ. Όταν πέθανε η κόρη του, το μεταείδε το πράγμα. Σκέφτηκε ότι εκεί έθαψε τον πατέρα του, την μάνα του, τον μικρότερό του αδελφό τον Γιάννη, την κόρη του την ακριβή, είχε και τον ξάδερφό του τον Σταμάτη τον Τουλαντά, εκεί είχε τον ελαιώνα του και θα είπε, εγώ πια τώρα τι να πάω στην Κω, εγώ τώρα είμαι πιο δεμένος στην Αυστραλία ενώ στο νησί μου άμα πάω θα μια ποξενούμενος.Καλό Παράδεισο φίλε Σταμάτη.

ΕΝΑ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΣΤΟΝ ΠΑΛΙΟ ΜΟΥ ΦΙΛΟ ΜΕΧΜΕΤ ΙΣΜΙΡΝΙΟΓΛΟΥ

Ο Μεχμέτ (Μεμέτης) Ισμιρνιόγλου ήτανε ο πιο λόγιος Τούρκος της Κω και ο καλύτερος άνθρωπος. Ήτανε γεωργός και ευκατάστατος άνθρωπος είχε κτήματα και σπίτια στο Κακά Πινάρι, στο Γκερμεττέ, στο Παραδείσι και στο βουνό. Ο ίδιος έμενε στο Κακά Πινάρι, περνούσε ένα στενό δρομάκι, άλλος δεν περνούσε ποτέ από εκεί. Ο πατέρας του ο Χασάν Εφέντης ήταν από τους πρώτους γεωργούς της Κω και πρώτος παραγωγός σιταριού και κάθε χρόνο το πουλούσε στους Ιταλούς και έπαιρνε επιδότηση. Οι Ιταλοί, όποιος έκανε σιτάρι πάνω από 5 τόνους, το επιδοτούσανε. Η επιδότηση ήταν ίσα ίσα με την τιμή του σιταριού. Ο πατέρας του είχε ανοίξει πολλά χωράφια στα βουνά και έβγαλε και τίτλους και τα χουν ακόμα μέχρι σήμερα. Μετά τον πατέρα του, τα έσπερνε ο Μεχμέτ. Έχει λίγα χρόνια που χάλασε τα ζευγάρια. Είχε δυο κοπέλια, τον Αντώνη τον Καλυμιαναρή και τον Γιάννη τον Τρακόσα και λαλούσανε δυο ζευγάρια βόδια και οργώνανε τα βουνά. Είχε ένα στάβλο στο βουνό, με στεγασμένο με τα βρούλα και είχε και φύλακα εκεί πάνω ένα σκύλο, να έχει και στο βουνό ένα νοικοκυριό. Τα κοπέλια που οργώνανε το ζώα τα φήναν πάνω στο βουνό για να μην τα φέρνουν κάτω και τα τυραννούνε με το πήγαινε έλα. Όταν τελείωνε τα οργώματα, τα φέρνανε κάτω. Η Χανούμ κάθε πρωί έφτιαχνε τα ποκινήματά τους, δύο στα κοπέλια και ένα του σκύλου. Εκεί πάνω άνοιγε η όρεξη των κοπελιών, τρώγαν το δικό τους το φαί, τρώγαν και του σκύλου και τον αφήσαν και ψόφησε από την πείνα. Ο Μεμέτης στενοχωρέθηκε πολύ από τον σκύλο. Εμείς με τον Μεμέτη γνωριστήκαμε όταν ήταν Σύμβουλος του γέρου του Γιώργη του Καϊσερλη. Εγώ ήμουνα πελάτης του Χατζηπέτρου πολλά χρόνια και πήγαινα τακτικά στο γραφείο του και πολλές φορές έβρισκα και τον Μεμέτη εκεί και κουβεντιάζαμε και γίναμε αχώριστοι φίλοι. Ερχόταν εκεί, έπαιρνε τον Χατζηπέτρο και πηγαίναν μαζί πάνω στο Δήμο όταν είχαν Δημοτικό Συμβούλιο,. Ο Χατζηπέτρος ήταν τότε Αντιδήμαρχος και ήταν ο ουσιαστικός Δήμαρχος της Κω και ηγετική προσωπικότητα στο Δήμο. Μια φορά ήταν του Αγίου Νικολάου και είπαμε να πάμε στη δοξολογία. Και πήγαμε μαζί με τον Μεμέτη στη δοξολογία. Άλλη μια μέρα, μας λέει, εγώ ήρθα στην εκκλησία σας μαζί σας, τώρα και σεις πρέπει να ρθετε στο Τζαμί που έχουμε αύριο Μπαϊράμ. Και πήγαμε στο Τζαμί της Πλ. Ελευθερίας. Ανεβήκαμε πάνω τη σκάλα, μπήκαμε μέσα, είχε πολλούς Μουσουλμάνους, άλλοι πλέναν τα πόδια τους στη βρύση, άλλοι ανεβαίνανε άλλοι κατεβαίνανε, εμείς βγάλαμε τα παπούτσια μας στον προθάλαμο, μπήκαμε μέσα, περπατήσαμε 2 βήματα πάνω στα χαλιά και μας προσφέραν καρέκλες και καθίσαμε. Οι πιστοί ήταν γονατιστοί πάνω στα χαλιά και προσκυνούσανε.. μας έκανε εντύπωση με πόση ευλάβεια προσευχότανε και έλεγα ενώ οι Ρωμιοί άμα σταυροκοπιούνται νομίζει κανείς ότι παίζουν μαντολίνο. Εμείς μείναμε στις καρέκλες και ο Μεμέτης πηγε και εκείνος γονάτισε για να προσευχηθεί. Τα τούρκικα τζαμιά δεν έχουν μέσα εικόνες και είδωλα. Έχουν όμως επιγραφές που έχουν μία φιλανθρωπική έννοια, γραμμένες στην παλιά Αραβική γραφή που η UNεSCO την ονόμασε καλλιγραφία. Οι Τούρκοι με τον ισλαμισμό φτιάξαν την μεγαλύτερη αυτοκρατορία που στήθηκε ποτέ στον κόσμο και ο Χριστιανισμός, με το Σταυρό στο χέρι, καταβρόχθισε δύο ολόκληρες αυτοκρατορίες και τις εξαφάνισε από προσώπου της γης, πρώτα τη Ρωμαϊκή και μετά τη Βυζαντινή. Εγώ πήγαινα πολλές φορές και ποσπερίζαμε με τον Μεχμέτ. Ήταν λόγιος άνθρωπος, έμαθα πολλά από αυτόν. Μου εξήγησε τις επιγραφές, αλλά εγώ πάλι για να μια σίγουρος πήγα στον Χότζα τον Σουκρή και μου τα εξήγησε και ήταν ακριβώς όπως μου τα πε ο φίλος μου ο Μεμέτης.Μια φθινοπωρινή μέρα άστραφτε και βροντούσε αλλά δεν έβρεχε, ο Χασάν Εφέντης (πατέρας του Μεμέτη) ήταν εκεί στην άκρη του Πλατύ ποταμού, μέχρι εκεί έφτανε το κτήμα του, για μια στιγμή όπως άστραφτε και βροντούσε πήγε κάτω από μια θεόρατη συκιά, τόσο μεγάλη δεν είχα ξαναδεί. Εκείνη τη στιγμή έπεσε κεραυνός πάνω στη συκιά και σκότωσε τον Χασαν Εφέντη που ήταν από κάτω . ) Μεμέτης ήταν άνθρωπος γραμματισμένος και είχε το κολάι του, αυτοκίνητο δεν έπιασε στη ζωή του, εγώ από τότε που τον γνώρισα ήταν με τον γάδαρο. Τα τελευτά χρόνια είχε πάρει ένα τρακτεράκι με το σκαπτικό και με αυτό πήγαινε όπου ήθελε και έσκαβε και το αμπέλι. Για τις δουλειές του είχε τον ξάδερφό μου τον Αντώνη τον Τσιμισίρη, αυτός του κλάδευε το αμπέλι, του κοβε τα σταφύλια, του έκανε όλες τις δουλειές.Ο Μεμέτης είχε μεγάλη παραγωγή αμύγδαλα και ερχόνταν τότε εμπόροι και παίρναν τα αμύγδαλα. Είχα και εγώ αμύγδαλα αλλά οι αμυγδαλιές δεν ζούνε πολλά χρόνια. Με τον Μεμέτη φιλοσοφούσαμε τα πάντα. Μου έλεγε ότι ο τουρισμός φέρνει χρήμα και παίρνει ηθική. Λέγαμε για τις θρησκείες, μου έλεγε ότι σοφοί άραβες γράψανε το κοράνιο. Οι Μουσουλμάνοι με το Κοράνιο στο χέρι κατακτήσανε τον κόσμο. Οι Μουσουλμάνοι πιστεύουν όσο δεν πιστεύουν οι Ρωμιοί. Το κάθε τι που κάνουνε το κάνουν με τη συμβουλή του Κορανίου. Ακόμα και οι ηγέτες των Μουσουλμάνων κυβερνούνε με Σύνταγμα το κοράνι. Με το νόμο του Κορανιου βοηθούσαν οι πλούσιοι τους φτωχούς και κοντά στους πλούσιους ζήσαν και οι φτωχοί. Ο Μεμέτης είχε δυο αδελφές, πεθάναν ελεύθερες, εγώ σε όλους πήγα στις κηδείες τους, είχε και ένα αδελφό του Χουσεϊν, είχε ψυχολογικά προβλήματα και νοσηλευόταν στο ψυχιατρείο της Λέρου. Πεθάναν όλοι. Είχε όμως και στην Τουρκία ανίψια ή ξαδέρφια και έρχονται τώρα στην Κω και πουλούνε τα υπάρχοντα της οικογενείας Ισμιρνιόγλου.

O KΩΣΤΑΣ ΚΑΪΣΕΡΛΗΣ Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ - ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΚΩ

Ο Κώστας Καϊσερλης καταγόταν από ψαράδικη οικογένεια και ήταν ο καλύτερος Δήμαρχος της Κω και ο πιο μακροβιότερος και ήταν γιος Δημάρχου. Διέπρεψε ως Δήμαρχος της Κω επί πολλά χρόνια συνεχόμενα. Έκανε τόσα πολλά έργα που του άξιζε να είναι ένας ισόβιος Δήμαρχος. Τα χρόνια της Δημαρχίας του ήταν χρόνια δραστηριότητας και δημιουργίας και ένα από τα έργα του ήταν η επέκταση και ο όροφος του νοσοκομείου μας.Πάλεψε γερά με την Αρχαιολογία και γενικά με την εξουσία για να κάνει το νοσοκομείο, αλλά εκείνος είχε την υποστήριξη γενικά των Κώων. Παρόλο που του έβγαζε η Αρχαιολογία πολλά εμπόδια, δίσταζε ακόμα και η Αστυνομία να πάει κοντά του. περιβάλλονταν από ένα πλήθος Κώων που εκτιμούσαν το έργο του. Εκείνη η Αρχαιολόγος, η άχαρη Χάρις, του είχε συσσωρεύσει πάρα πολλές μηνύσεις, η μια πίσω από την άλλη και ο Καϊσερλης. Ενώπιων της Αστυνομίας της πήρε όλες πάνω του. Αφήστε να τελειώσω το έργο μου και μετά βάλτε με φυλακή τους έλεγε. Όσο πολεμούσε ο Καϊσερλης το νοσοκομείο το περιβάλλανε θαυμαστές του και δεν μπορούσε να πάει κανένας κοντά. η Αστυνομία δεν πήγαινε κοντά του καις το τέλος βλέποντας και ο εισαγγελέας την μεγάλη δημοτικότητα και αγάπη που του είχε ο κόσμος, δεν τον πλησίαζε ούτε αυτός. Όταν τελείωσε τη θεμελίωση του νοσοκομείου και έφτασε στο καρά γιαπί τότε του κάναν τις μηνύσεις, την μια πίσω από την άλλη. Το δικαστήριο ήταν κατάμεστο από θαυμαστές του Καϊσερλη και το προαύλιο και η μεγάλη αυλή της Πλ. Πλατάνου. Βλέποντας οι δικαστές και ο Εισαγγελέας τον κόσμο αυτό, άρχισαν έναν ένα δικαστήριο και τον αθώωναν και έφυγε από το δικαστήριο αθώος ρενόμενος από λουλούδια και περιβαλλόμενος από όλους τους Κώους σαν ήρωας απ’ όλη αυτή την ιστορία του Νοσοκομείου. Πολλοί θα ζηλέψανε την μεγάλη δημοτικότητά του και την αγάπη που του είχε ο κόσμος της Κω. Τέτοια αγάπη σε Δήμαρχο, εγώ γέρος άνθρωπος, δεν την έχω ξαναδεί. Κανένας άλλος Δήμαρχος ή πολιτικός δεν έζησε τόσες εκδηλώσεις αγάπης, όσο ο Κώστας Καϊσερλης ως Δήμαρχος της Κω. Γιατί ο Καϊσερλης στο νοσοκομείο δεν ήταν μόνο ό όροφος που έφτιαξε, έκανε επέκταση προς την οδό Μητροπόλεως και νότια προς την Ελ. Βενιζέλου και λίγο προς την Αγρ. Τράπεζα και μετά το σήκωσε όλο μαζί όροφο. Γι’ αυτό επιμένω εγώ, ότι έχουμε νοσοκομείο, το οποίο μας φτάνει και μας περισσεύει. Μια βραδιά και γω βρέθηκα πάνω στο Ιπποκράτειο Ίδρυμα σ εομιλια του Δημάρχου κ. Νικηταρά. Για μια στιγμή ακούω τον Δήμαρχο να σβουντουρά τον δυναμίτη για κάποιο νέο νοσοκομείο της Κω. Εγώ το άκουσα και το πέρασα για Ποντιακό ανέκδοτο. Έπιασα μετά μόνος μου και μετρούσα τα νοσοκομεία με τα δάχτυλά μου. Ένα το Ιταλικό, ένα το Καϊσαρλικό, ένα του Πέρου, ένα το νέο νοσοκομείο, 4 νοσοκομεία θα έχουμε; εγώ ντρεπόμουνα και έβλεπα γύρω τους ανθρώπους που με βλέπανε να μετράω τα δάχτυλά μου και λέγανε σίγουρα αυτός την έχει ψωνισμένη. Τώρα που ξεσηκώσαμε τον κόσμο και του φυτέψαμε μες στο μυαλό του το νέο νοσοκομείο, ποιος τους κάνει καλά; Νομίζω ότι αυτό είναι ένα παραμύθι της Χαλιμάς και εγώ μέσα από αυτές τις γραμμές στέλνω ένα μήνυμα του Δημάρχου και του λέω: Αγαπητέ Δήμαρχε, εγώ ο δικός σου, που ξέρεις ότι σε στηρίζω και σε εκτιμώ, σου λέω τα εξής: να ξερες τι έκανες. Πήρες στο λαιμό σου τους Κώους και χρεώθηκες ένα ολόκληρο νοσοκομείο εκ θεμελίων βασιζόμενος πάνω στους ψεύτες πολιτικούς μας. ακόμα και ο Μητσοτάκης έδωσε μια επιπόλαια υπόσχεση όπως όπως ίσα ίσα που να προλάβει να πάρει δρόμο να φύγει και να μην γυρίσει ποτέ ίσια πίσω του. γιατί και κεινος δεν ήξερε ότι είχαμε Ιταλικό και Καϊσαρλικό νοσοκομείο; Σίγουρα τα ήξερε. Αγαπητέ δήμαρχε έχουμε χάσει κάθε εμπιστοσύνη, δεν ξέρω εάν και συ λες αλήθεια ή εάν παίζεις με την ελαφρότητά μας. Εγώ Δήμαρχε είμαι άνθρωπος γέρος και αγράμματος αλλά με πολύ πείρα στη ζωή και σου λέω δυο λόγια:Αυτό που τάζεις στον κόσμο της Κω είναι ένα όνειρο άπιαστο και δεν έχει πισθεμό. Απλοποίησε σε παρακαλώ το αίτημά σου, αντί για νέο νοσοκομείο ζήτησε να μας εκσυγχρονίσουν το υπάρχον νοσοκομείο. Να μην υποτιμούμε το ιταλικό νοσοκομείο αλλά και να εκτιμήσουμε τους αγώνες του Καϊσερλη, ο οποίος μας υπερδιπλασίασε το Ιταλικό νοσοκομείο. Το αίτημα να λέει να μας στελεχώσεις το υπάρχον νοσοκομείο με έμψυχο και άψυχο υλικό και τότε το αίτημά μας θα εισακουστεί και θα μπορούμε να ελπίζουμε και να το πιστέψουμε και εμείς. Και αν δεν μας το κάνουνε όλα, τότε πρέπει να κινηθούμε και μεις. Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα να το αγαπήσουμε το νοσοκομείο μας, να το ζεστάνουμε μέσα μας, επειδή τώρα δεν το αγαπάμε γιατί μας έχει πάρει το νου το νέο νοσοκομείο.Όταν το ζεστάνουμε μέσα μας, τότε θα σπάσουμε και τον πάγο που έχουμε μέσα μας διαχρονικά εμείς οι γερολαδάδες Κώοι. Μόνο τότε θα βάλουμε και εμείς το χέρι στην τσέπη για να προσφέρουμε. Στο προηγούμενο έγραψα ότι Καλύμνιοι γιατροί μας γιατρέψανε, Καλύμνιοι δασκάλοι μας μάθαν γράμματα και Καλύμνιοι ψαλτάδες μας ψάλλαν στην εκκλησία μας. Πρέπει τώρα να φέρουμε πάλι Καλύμνιους πατριώτες και ευεργέτες να μας διδάξουν πως θα αποτελέσουμε ένα σύνολο και πως θα προσφέρουμε φιλανθρωπία και ευεργεσία για το νησί μας και ακόμα αγαπητέ δήμαρχε θα ήταν καλύτερα να εκσυγχρονίσουμε το υπάρχον νοσοκομείο γιατί αν πάλι ξεσηκωθεί το ντόπιο στοιχείο και ξανασαμποτάρει τους γιατρούς και πάρουνε δρόμο, θα ναι λίγο το κακό. Εάν όμως έχουμε κάνει το νέο νοσοκομείο, το περίφημο αεροπλανοφόρο. Και αρχίζουν να φεύγουν οι γιατροί και το αφήσουν έρημο και σκοτεινό, τότε Δήμαρχε, όλοι θα είμαστε για δέσιμο και εσύ μαζί. Φιλικότατα Δήμαρχε και με το μπαρδόν.

ΤΟ ΓΕΦΥΡΙ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΝΤΕΡΜΕ ΝΤΕΡΕΣΙ ΤΗΣ ΚΩ (Και λόγος περί Νικηταράδων)

Δυτικά του Ασκληπιείου είναι ο ποταμός Ντερμέ Ντερεσί (ποταμός των νερόμυλων). Εκείνος ο ποταμός είχε 9 νερόμυλους και όλοι στην δυτική όχθη του ποταμού και κανένας στην Ανατολική. Εγώ ο ίδιος πήρα βόλτα τον ποταμό από κάτω μέχρι πάνω την Βορίνα και τους μέτρησα. Ο τελευταίος είναι εκεί στα ιαματικά λουτρά στην τοποθεσία Αη Σουλά. Τώρα μένουν μόνο οι γούρνες και η ψηλή χουάνη που πέφτει το νερό από ψηλά μέσα στο χωνί και δίνει την κίνηση. Πήγα και εγώ πολλές φορές και άλεσα σιτάρια στους νερόμυλους και άκουσα και τα παραμύθια των μυλωνάδων. Γιατί όταν είναι κανείς μυλωνάς, πρέπει κατανάγκην να είναι και παραμυθάς. Περασμένες οικολογικές εποχές, παλιές οικολογικές τεχνολογίες, που παίρνανε από τα στοιχεία της φύσης δύναμη και λειτουργούσανε. Οι νερόμυλοι, τα ντουλαποπήγαδα, οι ανεμόμυλοι, όλα μαζί και είχαμε και την εύνοια της φύσης, μέχρι που τα παρατήσαμε και πήγαμε και στηρίξαμε όλο τον πολιτισμός μας πάνω στο Αραβικό πετρέλαιο, εξοργίσαμε την φύση και μας δίνει καρπαζιές και μας εκδικείται. Το γεφύρι εκείνο είναι προβληματικό το πέρασμά του. Γιατί από ανατολικά και δυτικά υπάρχει στροφή ακριβώς πάνω στο γιοφύρι και οι οδηγάντζες στρίβουν για να πιάσουν γεφύρι, όμως πολλές φορές στρίβουν με μεγάλη ταχύτητα και δεν προλαβαίνουν να επαναφέρουν το τιμόνι και κάνουν το μετέωρο βήμα προς τον παράδεισο, γιατί είναι αρκετά ψηλό, ίσως και 4 μέτρα. Πριν από λίγα χρόνια πέρασε από και κάποιος με μοτοσακό, έτρεχε, έχασε τον έλεγχό του και έπεσε έξω από το γεφύρι, λόγω της μεγάλης ταχύτητας. Τον γυρεύαν 5-6 μέρες οι δικοί του, δεν τον βρίσκαμε. Μετά από μερικές μέρες δυο τουρκοπούλες μαζεύαν χόρτα, περάσαν από το γεφύρι και είδαν μύγες πολλές σε εκείνο το σημείο. Σκύψαν κάτω και είδαν άνθρωπο νεκρό που τον είχαν παστώσει οι μύγες και οι μυρμήγκοι και το μηχανάκι δίπλα του. ήρθανε κάτω στο Γκερμεττέ ειδοποιήσαν την Αστυνομία και πήγαν και τον μαζέψανε και πριν λίγες μέρες σκοτωθήκαν δύο παιδιά με το αυτοκίνητο. Και παλαιότερα έχουν γίνει πολλά περιστατικά εκεί. Ήταν τσιφτελίδικο γεφύρι, κακό πέρασμα. Και επειδή αυτό το γεφύρι μέχρι σήμερα έφαγε ανθρώπους, έχει στοιχειώσει, έχει γίνει στοιχειό και πρέπει να βάλουμε ένα χεράκι να λειτουργεί άφοβα και να σταματήσει το κακό. Εγώ κατά τη γνώμη μου, που είναι ο πιο παλιός εργολάβος του νησιού, λέω να χαλάσουμε τα στηθαία του γεφυριού που το στενεύουν ακόμα πιο πολύ και να ρίξουμε μια πλάκα 20 πόντους οπλισμένο μπετόν καθ’ όλο το μήκος του γεφυριού, να το δέσει το γεφύρι και να το στερεώσει και να βάλουμε κάγκελα δεξιά και αριστερά 5 πόντους έξω από το γεφύρι να στερεώσουν τα σίδερα μες στο μπετόν. Και να ανοίξουμε λίγο το πέρασμα του γεφυριού που βγαίνει προς το δρόμο δεξιά και αριστερά και να υπάρχουν πινακίδες της τροχαίας , να κόβουν την μεγάλη ταχύτητα των περαστικών, γιατί είπαμε ότι είναι κακό πέρασμα. Αφού τώρα πια έχει φάει ανθρώπους και στοίχειωσε, είναι φοβιζάμενο. Υπάρχουν πολλά κακά περάσματα στην Κω και έχουν ανάλογα τοπωνύμια. Στοιχειωμένο γεφύρι, κακό πέρασμα, κακόσκαλο, κακιά σκάλα, κακός στοιχειό. Και ακόμα αυτό το γεφύρι είναι κτισμένο με ασπρόπετρες γιατί άλλες πέτρες ο ποταμός δεν έχει. Και αυτός ο ποταμός κατεβάζει τις ασπρόπετρες κάτω και ασπρίζει όλα τα χωράφια γύρω από το Πελεζίκι. Και το γεφύρι είναι χτισμένο με πυλάσβεστο και με ασπρόπετρες στη νότια πλευρά. Έχουμε ξαναγράψει ότι οι ασπρόπετρες δεν κολλάνε πάνω στο πυλάσβεστο, εκεί που είναι χτισμένες, εκεί ξεκολλάνε μόνες του και μένουν ξεροτρόχαλες. Και μια που θα γίνει όλη αυτή η δουλειά, πρέπει να σπάσουμε τα παλιά σκληβώματα του τοίχου και να ξαναστοκαριστεί ο τοίχος και έτσι θα είναι το γεφύρι ασφαλές απ’ όλες τις πλευρές.Και μέσα από τις στήλες αυτές έχω να πω του Δημάρχου που τον εκτιμώ και τον στηρίζω, Αγαπητέ Δήμαρχε , η αδελφή σου η Μαρία που διέπρεψε ως έπαρχος στην Κω, βρήκε τον τρόπο και θεράπευσε ένα κακό πέρασμα στον Επαρχιακό δρόμο εκεί στον επαρχιακό, δίπλα στον ίδιο ποταμό για τον οποίο κάνουμε λόγο, έβαλε τις μπάρες, έδωσε τις ανάλογες κλίσεις το πέτυχε και απάλλαξε τους περαστικούς από κεινο το κακό πέρασμα και ακόμα παρέλαβε ένα παλιόδρομο που περνά πάνω από το Ασκληπιείο και κακώς κακού έβγαινε πάνω στο Ασφενδιού. Εκείνη έκανε τις ενέργειές της και τον έφτιαξε η περιφέρεια, τον διαπλάτυνε, του έκανε κουνέτες με μπετόν, τον ασφάλτωσε και έγινε εκείνος ο δρόμος, ο πιο ρομαντικός της Κω, ο πιο ευχάριστος για να τον περνά κανείς. Εμείς τον είχαμε περάσει πάρα πολλές φορές εκείνο το δρόμο, γιατί η γυναίκα μου, της άρεσε να ψωνίζουμε από τα μπακάλικα του Ασφενδιού και όχι της χώρας.Ο δρόμος αυτός περνά μέσα από τις στροφές και τα πεύκα του δάσους της Ατσιγγάνας και ενώνει την πόλη της Κω με το Ασφενδιού και πολλοί ταξιτζήδες τους αρέσει να περνούν από αυτό το δρόμο και όχι από τον επαρχιακό. Τώρα και συ σαν Δήμαρχος της Κω καλείσαι να εκσυγχρονίσεις εκείνο το γεφύρι γιατί εκείνος ο ρομαντικός δρόμος αξίζει να έχει ένα καλοπίσερο γεφύρι. Όταν το φτιάξεις, τότε και μεις επάξια, θα ονομάσουμε εκείνο τον δρόμο, οδός Νικηταράδων, συμπεριλαμβανομένων και του πατέρα σας μαζί, που διέπρεψε και κείνος Κοινοτάρχης Ασφενδιού (1956-1961) και τον θυμάμαι που έκανε τον δρόμο της Μινιέρας και άλλα πολλά. Κάποτε σου είχα ζητήσει την φωτογραφία του και δεν μου την έδωσες. Την ήθελα σήμερα να την βάλω ενδιάμεσα με τις δικιές σας, άξιζε να του κάναμε και εκείνου ένα μνημόσυνο. Ο γέρο κοινοτάρχης Αντώνης Νικηταράς, δεν έφτιαξε μόνο τον δρόμο της Μινιέρας, αλλά και σαν μπακάλης του Ασφενδιού ήτανε φιλάνθρωπος, έδινε κρέντιντο και έζησε την φτωχολογιά του Ασφενδιού στις κακές εποχές και όλοι τον εξέρανε και οι φτωχοί Ασφενδιανοί τον λέγανε φτωχομάνα και μεις έτσι τον ξέραμε. Αυτό το παρατσούκλι του ταίριαζε. Όταν πέθανε, οι δικοί του κάψανε ένα σακί τεφτέρια, χρέη των φτωχών, περήφανοι άνθρωποι, καμιανού δεν ζητήσανε να πληρώσει το χρέος του.