Από το αρχείο του Η. Καραναστάση
Στο κέντρο του νησιού και σε απόσταση μιας ώρας περίπου μεταξύ τους βρίσκονται τα χωριά Αντιμάχεια και Καρδάμαινα. Τα δύο αυτά χωριά αποτελούσαν παλαιότερα έναν δήμο. Η επανάσταση του 1821 βρήκε τον πληθυσμό τους συγκεντρωμένο, όπως μας έλεγαν οι παππούδες μας, μέσα στο Κάστρο της Αντιμάχειας, ένα μεγάλο βενετσιάνικο φρούριο, που δεσπόζει, σ’ όλο το κεντρικό οροπέδιο του νησιού. Εκεί είχαν καταφύγει για να αποφύγουν τις φοβερές επιδρομές των Αλγερίνων και Σαρακηνών κουρσάρων, που μάστιζαν το Αιγαίο στα χρόνια της πειρατείας.
Γύρω στα 1850 βγήκαν από τον περιορισμένο τόπο του φρουρίου για να εγκατασταθούν σε ελεύθερο χώρο. Μοιράστηκαν σε δύο ομάδες: Η μια εγκαταστάθηκε ΒΔ του κάστρου σ’ ένα ανοιχτό, απλόχωρο οροπέδιο (200 μ. περίπου υψόμετρο) και η άλλη κατηφόρισε ΝΔ, του Κάστρου και εγκαταστάθηκε σε μια κοιλάδα κατάφυτη με αμπέλια, ελιές και άλλα καρποφόρα δέντρα, που την διαρρέει ένας ξεροπόταμος, ο Μίας, και απέχει 20 λεπτά δρόμο από την παραλία. Σήμερα φέρει το όνομα Παλιά Καρδάμενα. Στην όμορφη αυτή κοιλάδα δε μπόρεσαν να μείνουν περισσότερο από πενήντα χρόνια, γιατί όπως βάλτωνε το μέρος μάστιζε τον πληθυσμό η ελονοσία και δεν άφηνε το χωριό να αναπτυχθεί. Οι κάτοικοι πίστευαν πως το μέρος εκείνο ήταν στοιχειωμένο και γι αυτό το λόγο οι οικογένειες παράμεναν πάντα στον αριθμό τριάντα εννιά. Μόλις έφταναν στις σαράντα, έπρεπε κάποια απ’ αυτές να ξεκληριστεί. Έφυγαν λοιπόν περί τα τέλη του περασμένου και τις αρχές του σημερινού αιώνα κι εγκαταστάθηκαν στο απέναντι ακριβώς από την κοιλάδα τμήμα της παραλίας προς τα νότια, όπου το σημερινό χωριό Καρδάμενα.
Πολλές οικογένειες του ενός χωριού συγγενεύουν με οικογένειες του άλλου, φέρουν το ίδιο επώνυμο και αποτελούν παρακλάδια της αρχικής οικογένειας που ζούσε εδώ και εκατόν πενήντα χρόνια μέσα στο Κάστρο.
Συνοικέσια ανάμεσα σα δυο χωριά εξακολουθούν να γίνονται και σήμερα που τα χωριά αυτά έχουν μεγαλώσει. Η επαφή μεταξύ των κατοίκων είναι συχνή. Πολλοί γεωργοί από το ένα χωριό έχουν και καλλιεργούν κτήματα στην περιφέρεια του άλλου. Τις χρονιάρες μέρες ανταλλάσσουν επισκέψεις και γενικά βρίσκονται σε συνεχή επικοινωνία.
Έτσι τα χωριά αυτά σαν δυο κύτταρα από τον ίδιο πυρήνα, παρουσιάζουν σήμερα μεγάλες ομοιότητες. Μιλούν το ίδιο γλωσσικό ιδίωμα, έχουν τα ίδια έθιμα, τις ίδιες παραδόσεις και γενικά την ίδια ψυχοσύνθεση. Στις εκδηλώσεις της ζωής τους, δεν παραλλάσσουν καθόλου και όπως ήσαν κατά τα 90% γεωργοί, οι κάτοικοι και των δύο χωριών, παρουσιάζουν την ίδια συντηρητικότητα ως προς τη διατήρηση των παραδόσεων και των εθίμων τους.
Έτσι και στο γάμο, που είναι το πιο μεγάλο και το πιο σημαντικό γεγονός στην κοινωνική τους ζωή, τα έθιμα είναι ίδια και απαράλλαχτα, όπως θα δούμε.